પ્રભાતે અજવાળું નીકળી આવતાં સુધી એજ ઉપાસના મંદિરમાં થોડુંક સૂઈ જતી હતી. દિવસનો પ્રકાશ આંખ ઉપર પડતાંવાર બેબાકળી થઈને પથારીમાંથી ઉઠતી અને બોલતી કે “હે પ્રાણ ! તું ક્યાંસુધી નિદ્રામાં બેભાન પડ્યો રહીશ ? તારી મોહનિદ્રા ક્યારે ભાંગશે ? તારો અનંત કાળની નિદ્રાનો વખત પાસે આવી રહ્યો છે, પછી કિયામતના દિવસ સુધી તારે ઉંઘવાનું જ છે. માટે હમણાં તો જરા ચેતન રાખ !” દેહાંતનો સમય આવતાં રાબેયાએ આબ્દાને પાસે બોલાવીને કહ્યું કે “આબ્દા ! મારા મરણના સમાચાર કોઈને કહીશ નહિ. મરણ પછી આ બુરકો મને ઓઢાડી દેજે.” એ બુરકો ઉનનો હતો. બધા સૂઈ જાય તે વખતે તેને ઓઢીને રાબેયા એકાંતમાં ઈશ્વરની આરાધના કરતી. મૃત્યુના એક વર્ષ પછી આબ્દા સ્વપ્નામાં રાબેયાને જોવા પામી હતી. એ વખતે રાબેયા એવા ઉત્તમ કપડાથી ઝગમગી રહી હતી કે જેની સાથે સરખાવી શકાય એવું કોઈ કાપડ આબ્દાએ આ દુનિયામાં આખી જીંદગીમાં દીઠું નહોતું. પછી આબ્દાએ તેની ખબરઅંતર પૂછ્યા બાદ અબુ કાલ્લાબેની કન્યા ઉબેદાની રાજીખુશીના સમાચાર પૂછયા. રાબેયા એ ઉત્તર આપ્યો કે “તેમના સુખનો તો પારજ નથી. એનું વર્ણન મારાથી થઈ શકે એમ નથી. અલ્લાહની મહેરબાનીથી એ મારાથી આગળ વધીને સૌથી ઉંચા લોકમાં ગઈ છે.” આબ્દાએ પૂછ્યું કે “એવું શાથી થયુ ? આ દુનિયામાં તો બધા લોકો તમને ઘણી બાબતોમાં સૌથી સારાં ગણતા હતા ?” રાબેયા બોલી
"એનામાં મોટો ગુણ એ હતો કે, એને ભવિષ્યની ચિંતા નહોતી. પરમાત્મામાં એને એટલી બધી શ્રદ્ધા હતી કે ઘડી પછી શું થશે તેની ફિકર એને કદી પણ થઈ નથી. એને લીધે જ એણે શ્રેષ્ઠતા મેળવી છે. ”*[૧] ત્યારે આબ્દા બોલી “મને ઈશ્વરપ્રાપ્તિનો રસ્તો બતાવો.” રાબેયાએ કહ્યું “નિષ્કામભાવે (કોઈ પણ પ્રકારની દુનિયાઈ ઈચ્છા નહિ રાખતાં માત્ર પ્રભુની કૃપા માટેજ) હમેશાં પ્રભુનું સ્મરણચિંતન કર્યા કરજે. એથી તને પરમકલ્યાણ મળશે.”
- ↑ *ચૈતન્યદેવનો સંન્યાસ પણ એવાજ પ્રકારની ભવિષ્યની ચિંતાથી બચેલો હતો. તેમના સેવક ગાવિંદ ઘોષે આવતી કાલને સારૂ એક હરડે સંઘરી રાખી હતી. એ સંચય બુદ્ધિને સારૂ ચૈતન્યદેવે તેને ઠપકો દઈને પાછો ગૃહસ્થાશ્રમ માંડવાની ફરજ પાડી હતી.(બંગ ભાષા અને સાહિત્ય-રપ૬ પૃષ્ઠ)
