તેનું બખ્તર, તેની સમશેર, તેના શરીરની ભવ્યતા અને વિકરાળ ચહેરો જોઈને જોનના તો હાંજા ગગડી જશે.
બીજે દિવસે હું જમવા ગયો, ત્યારે એકજ વાત ચાલતી હતી કે, ફ્રાન્સનું શું થશે ? બધાએ વ્યાવહારિક દૃષ્ટિથી કબૂલ કર્યું કે, થોડાક દિવસોમાં ફ્રાન્સ શત્રુઓના હાથમાં જશે. એ સિવાય બીજો રસ્તો નહોતો.
“એક ખેડુતની છોકરી હજાુર સાથે વાત કરવા ઇચ્છે છે” એમ એક સિપાઈએ અચાનક આવી સુબાના કાનમાં ધીમેથી કહ્યું.
હુકમ મળતાંજ જોન અને તેના મામા અંદર આવ્યાં. બિચારો ખેડુત બધો ઠાઠમાઠ જોઈ ગભરાઈ ગયો, અને અધવચમાંજ અટકી સલામ કરવા લાગ્યો; પણ જોન દૃઢતાથી આગળ વધીને સુબા પાસે આવી. બધાએ તેને ધન્યવાદ આપ્યા અને સુબાએ પણ કહ્યું:–
“શાબાશ ! તું બહાદૂર છે ! બોલ, તારે શું જોઇએ છીએ?”
“સાહેબ ! હું ઇચ્છું છું કે તમે યુવરાજ તરફ મને મોકલાવી કહેવરાવો કે, હમણાં યુદ્ધ ન કરવું પ્રભુ જલદી સહાય મોકલશે.”
“આ છોકરી તો મૂર્ખ છે ! ગાંડી છે !” એવા ઉદ્દગાર ઠેકઠેકાણેથી સંભળાયા.
સુબાએ પણ ડોળા કાઢીને કહ્યું:– “રાજદ્વારી બાબતોમાં માથું મારવાની તારે જરૂર નથી. તું બીજાઓ માટે શું કામ ફિકર કરે છે ? બોલ, બીજી તારી શી ઈરછા છે ?”
“મને થોડાક સિપાઈઓ સાથે યુવરાજ પાસે મોકલો. હું લશ્કરની સરદારી લઈશ. શત્રુઓને ફ્રાન્સની બહાર હાંકી કાઢવા પ્રભુએ મને નીમી છે.”
“શું તું ? નાની છોકરી ! તું ?”
“હા, હું. હું નિર્માઈ ચૂકી છું.”
“ત્યારે તારી મુરાદ બર આવશે ?”
“આવતે વર્ષે આપણા યુવરાજ ફ્રાન્સના રાજા બનશે.”
“આ આદેશ તને કોણે પાઠવ્યા ?”
“મારા સ્વામીએ !”
“કયા સ્વામીએ ?”
“સ્વર્ગના રાજાએ - પ્રભુએ.”
“અરે બિચારી ગાંડી થઈ ગઈ છે. તેનું ચિત્ત ખસી ગયું છે.” બધા બબડ્યા.
