“અરે ફ્રેંચ લેાહી ! ફ્રેંચ લેાહી જોઈ મારાં રૂવાડાં ઉભાં થાય છે!?” અમે તુરતજ રણમાં ધસી ગયા. આ અમારું પહેલું જ યુદ્ધ હતું. કિલ્લાના અંગ્રેજ સિપાઈઓ ખુલ્લા મેદાનમાં લડવા આવ્યા હતા. કારણ કે ત્યારે જોન ન હોય, ત્યારે તેઓ અપ્રતિમ શૌર્યથી લડતા; પણ હવે જ્યારે ‘ધસો’ ‘ધસો’ કરતી જોન આવી, ત્યારે બાજી પલટાઈ ગઈ. અમારા પક્ષના નાસતા લડવૈયાઓ આગળ વધ્યા, અને દરિયાના મોજાંની માફક અંગ્રેજોને ઘેરી લીધા.
અમારા બટુકજી પણ સારી રીતે કામ કરતા હતા. જે કોઈ તેની કુહાડી નીચે આવતું, તેના તુરતજ કટકા થઈ જતા. એ કહેતો કે, હું સોપારી ભાગું છું, અને ખરેખર, એ સેપારી ભાંગતો હોય એમજ દેખાતું હતું. અમે જોનની ચારે તરફ ફરી વળી તેના અંગનું રક્ષણ કરતા હતા. જયાં જ્યાં અમારી તલવાર પડતી, ત્યાં ત્યાં એક એક દુશ્મન ઓછો થતો.
થોડીક પળમાં અમારાં નવાં માણસો આવ્યાં, અને અંગ્રેજોને નાસતાં નાસતાં લડવું પડ્યું. એ પણ બહાદુરીથી લડ્યા, પરંતુ તેઓને કિલ્લામાં નાસી ગયા વિના છૂટકો નહોતો. અમારી ચારે બાજુ ઘવાયેલાઓના અને મરેલાઓના ઢગલેઢગલા પડ્યા હતા. એ જોઇને અમને કમકમાટી ઉપજી. અમે અમારી સૌથી પહેલી કૂચમાં ઘણી લડાઇ લડ્યા હતા, પણ ત્યારે રાત્રિ હોવાથી આ ક્રૂર દેખાવ અમારી નજરે પડ્યો નહોતો.
જોનના સરદારો તેની આજુબાજુ ફરી વળ્યા. તેઓ ઘણા આનંદમાં હતા. તેઓએ કહ્યું કે, શહેરના લોકો લડાઈ જોતા હતા; અને હવે આપણે વિજયી થયા છીએ, એટલે બહુ મોજ પડશે.
“હમણાં જવું ? હમણાં નહિ.” જોન બોલી.
“ત્યારે હવે શું કામ આપણે અહીં રહેવું ?” આપણે હજી તો કિલ્લો લેવાનો છે. આ તો હજી શરૂઆત જ છે.”
“અરે ! એમ કેમ બને ? એવો પ્રયત્ન કરો, એજ મૂર્ખાઈ છે; અમે તો લશ્કરને પાછા વળવાના હુકમ કરીએ છીએ.”
જોનના હૃદયમાં વીરતાના રંગ રમી રહ્યો હતો. આવાં વચન સાંભળી તેના ઉત્સાહમાં ભંગ પડ્યો.
“અરે, અરે ! શું આપણે અંગ્રેજો સાથે રમ્યાજ કરીશું ? કોઇ દિવસ નહિ લડીએ ? આપણે કિલ્લા ઉપર હુમલો કરીશુજ.
