કે પાડોશીને ત્યાંથી કાલે ઉછીની લેવી પડશે તે સિવાય બીજો રસ્તો નથી.”
નથુએ કહ્યું: “ જ્યાં સુધી આપણે જીવીએ છીએ ત્યાં સુધીની આપણી ફીકર તે પરમ દયાળુ પિતાને જ છે.” કીડીને કણ અને હાથીને મણ,’ એમ સૌ સૌની જરૂરીઆત પ્રમાણે તે આપે છે. તે તારી અને મારી ચિંતા શું કામની છે ?
સ્ત્રી આ સાંભળી શાંત થઇ અને થાડીવાર પછી પુછવા લાગી “આ દેવદુત ભલો માણસ દેખાય છે. પરંતુ એ પાતાના વિષેની હકીકત કેમ આપણને જણાવતો નથી ?”
નથુએ કહ્યું: “એ નહીં કહી શકે એવી સ્થિતિમાં હશે. એટલે આપણે જાણવાની શી જરૂર છે ? સ્ત્રીએ કર્યુ: “એ તેા ઠીક, પરંતુ આપણે બીજાઓને આપણી સ્થિતિ પ્રમાણે મદદ આપીએ છીએ. ત્યારે આપણને કેમ કોઈ આપતું નથી ?”
નથુને આનો શું જવાબ દેવો એ સુઝ્યું નહીં અને કહ્યું કે: “બસ હવે વાતો બંધ કર, અને સુઈ જા. મને ઉંઘ આવે છે.” એમ કહી નથુ બોલતો બંધ પડ્યો, અને થોડીવારમાં સૌ નિદ્રાવશ થયાં.
પ્રકરણ ૫ મું.
નથુ સવારના પહોરમાં જલદી ઉઠ્યો. તેની સ્ત્રી પાડોશીને ત્યાં ઉછીની રોટી લેવા ગઇ. દેવદુત ઉઠીને મ્હોં વિગેરે ધોઈ બાંકડા ઉપર બેઠો હતો. તેનો ચહેરો આજે ઘણોજ તેજવાન લાગતો હતો. નથુએ આવીને પુછ્યું: “વહાલા ભાઇ દેવદુત આપણાં પેટ ખાવાનું માગશે અને શરીર પહેરવાનાં કપડાં માગશે. માટે તમારે તે સાધનો મેળવવા કામ કરવું પડશે. તમો શું કરી શકો એમ છો ?
“હું કંઇપણ જાણતો નથી.” દેવદુતે કહ્યું.
નથુ અજાયબ થયો, પણ કહ્યું કે “તમો કંઇ જાણતા નથી
