આજે તમે શાહુકાર થઈ ફરો, પણ કાલે તમારે ભીખ માગવી પડે એવો અવસર પણ આવે. અમે કદી ધનાઢ્ય નહીં થઇએ તે બરોબર પણ અમને પેટ પુરતું રોજ મળી રહેશે.”
“પેટ પુરતું મળી રહેશે !” મોટી બહેન બોલી ઉઠી, “ચાલો તેમાં શું સંભળાવ્યું ? કુતરાં મીંદડાંને જેમ મળી રહે છે તેમ તમને પણ મળે, પણ નહિં તમે નાતના કે જાતના, નહિં રીતના કે ભાતના. તારો ધણી બિચારો ગમે તેટલી મહેનત કરશે છતાં તમે રહેવાના ઉકરડામાં અને મરવાના પણ ઉકરડામાં અને તમારા છોકરાઓનું પણ તેમજ.”
“તેમાં શું થઈ ગયું ?” નાની બહેને હિંમતથી જવાબ વાળ્યો. “અમે ભલે તેવાં રહ્યાં, પણ અમારે નિરાંત છે. અમારે નથી કોઇની પાસે વાંકા વળવાનું કે નથી કોઇની દેહશત. તમને શહેરના રહેવાશીઓને ઘણીએ લાલચો હોય છે. આજે તમારી હાલત સારી છે, અને કાલે તારા ધણીના મગજમાં ભુત ભરાય તો જુગાર, દારૂ કે સ્ત્રીના ફંદામાં ફસાઈ બધું ગુમાવી દે કેમ ખરૂં કે નહિ ?”
પ્રેમા પટેલ (નાનીનો ધણી) ઓટલાપર પડ્યો બધું સાંભળતો હતો. તે વિચાર કરવા લાગ્યો કે ‘આ વાત ખરી છે. જો માણસ બાળપણથી મહેનત કરતાં અને ધરતીનાં ઢેફાં ભાંગતાં શીખ્યો હોય તો પછી તેના મગજમાં કંઇ ભુત ભરાતું નથી પણ મારે મુશ્કેલી એ છે કે પુરતી જમીન મારી પાસે નથી. જો મારે જોઇએ તેટલી જમીન હોય તો પછી હું બાબરા ભુતનીએ પરવા ન કરૂં.”
બન્ને બહેનો વાળુ કરી પરવારી સુઇ ગઈ. પણ ડેલીએથી બાબરો ભુત પસાર થતો હતો તેણે પ્રેમા પટેલના વિચાર જાણ્યા અને મનમાં બોલ્યા કે “આ પટેલને મારી સામે મેદાન પડવાનો ગર્વ થયો છે. ઠીક છે. હું તેને જોઇએ તેટલી જમીન આપીશ અને પછી જોઇશ કે તે શું કરે છે.”
