<poem>
કુંવર વહુનું ભાગ્યું દુઃખ, એવું કહીને મરડે મુખ. જુઓ બળદ મહેતાજી તના, બગાઈઓ શબ્દ કરે છે ઘણા; વજાડશે મંડપમાં ચંગ, આગરી નાતમાં રહેશે રંગ. આ ગાંઠડી વળગાડી લટકે, તાળના જોડા બાંધ્યા પટકે; તુળસી કાષ્ટતણો એ ભારો, હવે મામેરાનો શો ઉધારો. છાબમાં તુળશી દળ મૂકશે, ઉભો રહીને શંખ ફૂંકશે; વેરાગી હરિના ગુણ ગાશે, એટલે મોસાળું પૂરું થાશે. એમ નાગરી કૌતુક કરે, ટોળ કરીને પાછી ફરે; કુંવર બાઇએ જાણી વાત, મોસાળું લઇ આવ્યા તાત. ઉતાવળી મળવાને ધશી, બોલી નણદી મર્મે હશી; આ શું પિતા પુત્રીનું હેત, શાને કરવા આવ્યો ફજેત. લજાવ્યું સાત પેઢીનું નામ, સાથે વેરાગીનું શું કામ; શું મળવા ચાલ્યાં એકલાં, એ બાપથી ન બાપાં ભલાં. કઠણ બોલ એવો સાંભળી, કુંવરબાઇ બોલી પાછી વળી; નણદી શું મચ્છર આવડો, પુંઠળથી બાઇ શું બડબડો. સુખી પિતા હશે જે તણો, તે પુત્રીને લાભ જ ઘણો; કોનો પિતા લખેશરિ કહાવે, તે તો મારે શે ખપ આવે. રાંક પિતા આવ્યો મુજ ઘેર, એક કાપડું સોનાનો મેર; તમે મન માને તે કહો, એ પિતા મારે જીવતો રહો. મર્મ વચન નણદીને કહી, પછે પિતા પાસે પુત્રી ગઇ; દૂરથકી દીઠી દીકરી, મહેતાએ સમર્યા શ્રી હરિ. અન્યોન્ય નયણાં ભરી, ભેટ્યાં બેઉઓ આદર કરી; મહેતે મસ્તક મૂકી હાથ, પાસે બેસાડી પૂછી વાત. કુંવરબાઈ કહો કુશળક્ષેમ, સાસરિયાં કાંઇ આણે છે પ્રેમ; રુડો દિવસ આવ્યો દીકરી, તો મોસાળું કરશે શ્રીહરિ. કુંવર બાઇ બોલી વીનતિ, મોસાળું કાંઈ લાવ્યા નથી; નાગરી નાતે રહેશે કેમ લાજ, વિના દ્વવ્ય આવ્યા શે કાજ. નિર્માલ્ય નિર્ધનનો અવતાર, નિર્ધનનું જીવ્યું ધિક્કાર; નિર્ધનને કોઈ નવ ગણે, નવ રાખે ઊભો આંગણે.
