૧. કામળિયા તેલ
ચોરી ન કરવી અને દારૂ ન પીવો એવો સામૂહિક નિશ્ચય કરવા માટે એક દિવસ નક્કી થયો. લોકો મળ્યાં. ચોરી કોઈએ કરવી નહીં અને છતાં જો ચોરી થાય તો તેની સરકારમાં કોઈએ ફરિયાદ કરવી નહીં. મહારાજ અને ગામલોક મળીને એ ચોરી અને ચોર ઘરમેળે ખોળી કાઢે અને નુકસાની થઈ હોય તેની ભરપાઈ કરવા મહેનત લ્યે : એવો ઠરાવ થયો.
"દારૂ ન પીવો એ તો ઠરાવ્યું પણ સ્થાનિક કલાલનાં પીઠામાં દારૂ પડ્યો છે તેનું શું ?" કલાલો કહે કે, "અમે પીઠાં બંધ કરીએ, પણ ઇજારાની મુદત હજુ બાકી છે, દારૂનો જથ્થો હજુ પડ્યો છે તેનું શું ?"
"તે તો આપણે ખરીદી લઈએ, મહારાજ !" લોકોએ માર્ગ દેખાડ્યો.
"ને પછી ?"
"પછી વરી શું ! અમે એ બધો પી વારીએ !"
સર્વના હાસ્ય વચ્ચે મહારાજે કહ્યું કે, "ના, એમ તો ના કરાય. તમે કહો તો આપણે એ જથ્થો બહાર લઈ જઈને સામટો બાળી દઈએ."
લોકોને મહારાજનું સૂચન વિચિત્ર લાગ્યું. દારૂને બાળી દેવા કરતાં પી જવો શું ખોટો ? તેઓ મહારાજના દૃષ્ટિબંદુને સમજ્યાં તો હોય કે ન હોય, પણ પવિત્ર પુરુષનું કહેવું કબૂલ રાખીને બોલ્યાં : "વારુ, જાઓ, ત્યારે તેમ કરીએ."
તમામ જથ્થો કલાલ પાસેથી ખરીદાયો, અને બાળવાની તજવીજ થઈ. સાંભળી ફોજદારે મહારાજને જાણ કરી કે, "દારૂ સામટો ખરીદવો એ પણ ગુનો છે, ને બાળવો તે પણ ગુનો છે."
"તો તો અમે તમામ ગામલોકો એ ગુનો કરવામાં સામેલ થઈશું." લોકોને ઉલ્લાસ ચડ્યો.
મહારાજ કહે કે, "નહીં, એ ગુનો હું એકલો જ કરીશ."
પછી તો એ દારૂના જથ્થાને સીમમાં ભોંય પર ઢોળીને અંદર
