આ રુદને ખાતરી કરી આપી કે પોતે નિરાધાર નથી.
"બેટા ! તારી મા ઘરમાં છે ને ? મારા વતી ખરખરો કરજે. એ તો બહુ સારું છે કે તારા જેવો દિકરો ભગવાને દીધો છે. દેશાવરમાં તારે સારી પાયરી બંધાણી છે. શું વરસના હજાર-બારસે તો મળતા હશે ને, ભાઈ !"
કેશુ ઉતાવળો બનીને ઊંધું વાળશે એ બીકે માએ અંદર કમાડ આડે બેઠાંબેઠાં બેઠે અવાજે છતાં ભાઈજી સાંભળે તેમ કહ્યું કે, "ગગી, કહે ભાઈજીને, કે તમારે પુન્ય-પ્રતાપે બધી સરખાઈ છે. સાચા પરતાપ ઘરડાના. ખાતાંપીતાં છૈયે."
"હા ! દીકરો કર્મી ખરો. ને વળી બીજું પણ પડે તો ખરું જ ના ! ખરીદી કરવામાં, મુસાફરીમાં, વેચાણમાં, બોણીમાં નોખો કસ તો રે‘તો જ હશે ના ! માણસ કંઈ અમસ્થા કાળાં પાણી થોડાં વેઠે છે ?"
"તમે શું ધાર્યું છે, વહુ ?"
"ગગી, ભાઈજીને કહે: મેશૂબ ને જલેબી."
કોઈ ગહન પ્રશ્ન પોતાની સામે આવી પડ્યો હોય તેમ ભાઈજી વિચારે ચડી ગયા. માએ પૂછાવ્યું : "કેમ ચૂપ રહ્યા ? કાંઈ કહેવું છે ?"
"કહેવાનું તો આટલું, કે શું શું કરવું તેની કુલમુખત્યારી તમારી છે. પણ મેં આંહીં આખી અવસ્થા કાઢી નાખી છે. ઇજ્જતઆબરૂની આ વાત છે. હજી છોકરાં વરાવવાં-પરણાવવાં બાકી છે. મારો માધોભાઈ પડી-પેપડીનો ખાતલ નો‘તો એય સૌ જાણે છે. વળી એ બાપડો કામીને મેલી ગયો -"
કેશુની ધીરજ ન રહી : "પણ શું મેલી -?"
મા વખતસર વહારે ધાયાં: "તો ભાઈજી કહે તેમ. મારે મોળું દેખાવા દેવું નથી. મારે તો પે‘લું ને છેલ્લું આ ટાણું છું. મારું મોત તો વળી કેશુ સુધારે ત્યારે ખરું !"
"તયેં, વહુ, સો રૂપિયા વધુ કડવા કરી નાખીને સાટા ને મોહનથાળ
