"ભલી થઈને ઊઠ ને ! જરાક કઠણ થા ને ! અત્યારે આમ પડવાનો વખત છે ?"
વહુએ આંખો ઉઘાડી. કેશુએ ફરી કહ્યું :
"અત્યારે આમ પડવાનો વખત છે ?"
વહુ ઘેનમાં ને ઘેનમાં આંખો મીંચી ગઈ.
બા દિલથી દુષ્ટ નહોતાં. બાની દયામાયાનાં બિંદુ શોષી જનાર દાનવ હતો સમાજ. એણે ફરીવાર મેડી નીચેથી પૂછ્યું : "કેશુ ! વહુને ગરમ ઉકાળો પાવો છે, ભાઈ ! મારી પાસે ચપટીક ચીંથરીમાં બાંધ્યો છે. ચૂલો કરું ?"
"કાંઈ નહિ, બા; રાત કાઢી નાખીએ."
અગિયારમા દિવસની તૈયારીને ઓળખાવવા માટે ’હડેડાટ’ એ એક જ શબ્દ પૂરતો થઈ પડશે. હડેડાટ મોટા તાવડા, કડાયાં, તપેલાં, ચોકીઓ, પાણી ભરવાના ઢોલ ને દાળ ઉકાળવાનાં દેગડાં ન્યાતને ડેલે હાજર થયાં. ઘીના ડબા ખરીદાયા. અનાજના કોથળા, ખાંડની બોરીઓ, કેસર, એલચી વગેરે માટે દોડાદોડ થઈ રહી. માધાકાકાની સાથે જેઓને દસ વરસથી બોલ્યા વહેવાર પણ નહોતો, અને કંકુમાને પૈસાનું શાક પણ જેઓ નહોતા લાવી આપતા, તે જ કુટુંબીઓ આજ સવારથી ભાઈ કેશુની પડખે ખડા થઈ ગયા. "દીકરા, જે કામ હોય તે ચીંધજે, હો ! ખડે પગે હાજર છીએ." "અરે, એમ ચીંધવા વાટ શી જોવી ? હાથોહાથ કરવા માંડીએ !" "લ્યો, હું ઘીના ડબા ખરીદી આવું : કૂરિયા જેવું ઘી !" "ખાંડ અમારા ભાણેજની દુકાને અસલ માલ છે." "જો ન્યાતના મોઢામાં સારો સબડકો દેવો હોય, તો તુરદાળ ફૂલાભાઈને હાટે વન નંબર છે." એમ લાગતાવળગતાને ખટાવવાની જિકર થવા લાગી. કેશુભાઈને પૂછવા પણ કોઈ રોકાતું નથી. પીતાંબર ભાઈજી બધો આંકડો પરબારા જ ચૂકવવાના છે. બા બિચારાં સારો અવસર થોડાક સારુ બગડી જાય એ બીકે ચૂપચાપ છે. તે સિવાય એને તો આજ, કાલ ને પરમનો દિવસ - એ ત્રણ તો છાતી છૂંદી નાખવાના દિવસો છે. એને ક્યાં ફુરસદ હતી ? મહેમાનોનાં ધાડાં ઊતરવા લાગ્યાં હતાં.
