રાતના બાર વાગતાં સુધી બજાર જાગતી હતી. છોકરાંને પણ પિતાઓ જાગરણ કરાવતા હતા. અધરાતે સાદ પડ્યો કે, "હાલો લાડવા વાળવા. ઘાણ થઈ ગયો છે."
પચાસેક જણાં ભેળાં થઈ ગયાં. "એલા કંદોઈ ! માલ કેવોક બનાવી જાણછ ! જોજે હો, છૂટે હાથે વાવરજે: હાથ ચોરતો નહિ. કેશુની શોભા વધે એમ કરજે." એમ કહી કહી કાકા-બાપાઓ માલની ચાખણી પર ચડ્યા. છોકરાંને ઠાંસોઠાંસ ખવરાવ્યું, અને ખોઈમાં પણ મીઠાઈ પકડાવી ઘેર વિદાય કર્યાં કે "માળાં રેઢિયાળ ! સમજે જ નહિ કાંઈ ! જાવ, હવે ફરી આવ્યાં છો તો કાન ખેંચી કાઢશું." પછી ડેલા સુધી જઈને ધીરેથી કહેતા કે "સવારે પાછી વે‘લી આવજે. હો નવલી ! ઘેર શિરાવતી નહિ."
કેશુના મોંમાં જીભ નહોતી રહી, કેમકે એક વાર એનાથી કહેવાઈ ગયું હતું કે, "કૂરજીકાકો કામમાં તો મદદ કરાવતા નથી, ને નાસ્તામાં સહુથી મોખરે આવે છે." બસ, આટલા વેણથી કૂરજી એવો તો રિસાયો હતો કે, કુટુંબ આખું વીફરેલું. કૂરજી બોલતો જતો હતો કે, "પૂળો મૂકોને એના કારજમાં ! નવી નવાઈનો પરદેશથી રળી આવ્યો છે ! મને ચોર કહ્યો ! હું શું એના લાડવા ચોરી ગયો ! એ શાહુકાર ને હું ચોર ! એનાં સાટાજલેબીમાં કીડા પડજો કીડા !"
અવસર બગડી જાત. પણ કંકુમા મોંમાં ખાસડું લઈને કૂરજીકાકાને મનાવી લાવ્યાં. કેશુની જીભ ચૂપ નહિ રહે એમ સમજીને પીતાંબર ભાઈજીએ એને "વહુ માંદાં છે, માટે જા : ત્યાં પાસે રહે" એમ કહી ઘેર મોકલી દીધો.
પછી હડેડાટ વરો હાલ્યો.
"બા ! તમારી પાસે કાંઈ ખરચી છે ? એકાદ -બે રૂપિયા આપો ને ! આ માંદી સારુ જૂનાગઢથી મોસંબી મંગાવવી છે."
"ખરચી તો મારી પાસે હવે ન મળે, ભાઈ ! કારજમાં ચીજવસ્તુ જોવે તે સહુ બે આના ચાર આના કરી કરી લઈ ગયા. પાછું આ કાણિયાં સહુ
