પૃષ્ઠ:Meghanini Navalikao2.pdf/૧૮૪

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

’ભાભી’ કરતો ત્યાં દોડ્યો ગયો ! ભાભી ખૂણે બેઠી છે એ તો સમજ ! બહાર જા, અને અમને અમારી રીત તો કરવા દે !"

ફઈએ ધકેલીને હિંમતને બહાર કાઢ્યો. પછી એ ઘરમાં ગયાં. ખૂણો પાળનારીને ઠપકો દીધો: "તમે પણ અજ્જડ થઈને બેઠાં રહ્યાં ? દેર હાલ્યો આવે છે તોય મોં ન વાળ્યું ? એટલીયે ભાન નથી બળી ! હું તો કેટલેક ઠેકાણે દોડા કરું ? રસોડે દસ કાણિયાંની રસોઈ તો કરાવું ને ! ઘીનો ડબો લાવીને મૂક્યો છે, તોય તમે તપેલીમાં ઘી હજી કાઢ્યું નથી ? રોટલીઓ ઝબોળવા જોશે ને ? લ્યો, હવે એક વાર મોં વાળી લઈએ. સામાં વેણ કહેતાં આવો જોઉં."

ફઈજીએ ને વહુએ રુદન આદર્યું. ચાર દિવસમાં લગભગ ચાલીસ-પચાસ વાર એ પાઠ બોલાયો હતો. વિધવાને કંઠે વેણ ચડી ગયાં હતાં. એ રડતી રડતી બોલતી ગઈ: "ચાંદલે-ચૂડલે ચોર પડ્યા: ઢોલિયે ધાડ્યું પડી: પલંગે પોકાર પડ્યા: તડકે બેસી તેલ છાંટ્યા: માથાં વાઢી ધડ રખડાવ્યાં: કૂણી કાતળીએ વાઢ પડ્યા." એ હતી રુદનની ટૂંકો. એવી તો ઘણી હતી. વહુ ચૂક્યાં ત્યાં ફઈ સુધારતાં ગયાં.

રુદન બંધ પડ્યું તે દરમિયાન બીજાં સગાં પરગામથી આવી ગયાં હતાં. કુટુંબની બાઈઓ પણ હાજર થઈ ગઈ હતી. મહેમાન બૈરાંએ ફઈબાની તારીફ આદરી: "સારું થયું કે બેન ઝટ આવી પહોંચ્યા. નીકર આ બાપડી નાની બાળને આવો લાડકો ખૂણો કોણ પળાવત !"

"એને બચાડીને પછી ક્યાં ઓઢવાપે‘રવાના દી રહ્યા છે !’ ફઈબાએ અનુકંપા વહાવી; "ઘરમાં નથી સાસુ કે જેઠાણી, જે એના લાડકોડ પૂરે."

"હા, જે કહીએ તે અત્યારે તો તમારા અંગમાં છે, બેન !" વખતવહુ બોલ્યાં: "તમે છો તો રોજેરોજ એના માથે નવાનવા સાડલા નાખો છો. દાતણ, પાયલું ને પાણીનો લોટો પણ એની પાસે જ મૂકો છો. બબે તો ચાકળા નાખી દીધા છે. ઓ બાપડી લાભકુંવરનું જોયું‘તું ને ! નખેદ સાસુએ ખૂણામાં ઘાલીને સારો સાડલોય નો‘તો ઓઢાડ્યો: ગાભા પે‘રાવ્યા‘તા !"

"ડોકમાં દાગીનાય નાખ્યા છે ના ?" ’ભાભી’ કરતો ત્યાં દોડ્યો ગયો ! ભાભી ખૂણે બેઠી છે એ તો સમજ ! બહાર જા, અને અમને અમારી રીત તો કરવા દે !"

ફઈએ ધકેલીને હિંમતને બહાર કાઢ્યો. પછી એ ઘરમાં ગયાં. ખૂણો પાળનારીને ઠપકો દીધો: "તમે પણ અજ્જડ થઈને બેઠાં રહ્યાં ? દેર હાલ્યો આવે છે તોય મોં ન વાળ્યું ? એટલીયે ભાન નથી બળી ! હું તો કેટલેક ઠેકાણે દોડા કરું ? રસોડે દસ કાણિયાંની રસોઈ તો કરાવું ને ! ઘીનો ડબો લાવીને મૂક્યો છે, તોય તમે તપેલીમાં ઘી હજી કાઢ્યું નથી ? રોટલીઓ ઝબોળવા જોશે ને ? લ્યો, હવે એક વાર મોં વાળી લઈએ. સામાં વેણ કહેતાં આવો જોઉં."

ફઈજીએ ને વહુએ રુદન આદર્યું. ચાર દિવસમાં લગભગ ચાલીસ-પચાસ વાર એ પાઠ બોલાયો હતો. વિધવાને કંઠે વેણ ચડી ગયાં હતાં. એ રડતી રડતી બોલતી ગઈ: "ચાંદલે-ચૂડલે ચોર પડ્યા: ઢોલિયે ધાડ્યું પડી: પલંગે પોકાર પડ્યા: તડકે બેસી તેલ છાંટ્યા: માથાં વાઢી ધડ રખડાવ્યાં: કૂણી કાતળીએ વાઢ પડ્યા." એ હતી રુદનની ટૂંકો. એવી તો ઘણી હતી. વહુ ચૂક્યાં ત્યાં ફઈ સુધારતાં ગયાં.

રુદન બંધ પડ્યું તે દરમિયાન બીજાં સગાં પરગામથી આવી ગયાં હતાં. કુટુંબની બાઈઓ પણ હાજર થઈ ગઈ હતી. મહેમાન બૈરાંએ ફઈબાની તારીફ આદરી: "સારું થયું કે બેન ઝટ આવી પહોંચ્યા. નીકર આ બાપડી નાની બાળને આવો લાડકો ખૂણો કોણ પળાવત !"

"એને બચાડીને પછી ક્યાં ઓઢવાપે‘રવાના દી રહ્યા છે !’ ફઈબાએ અનુકંપા વહાવી; "ઘરમાં નથી સાસુ કે જેઠાણી, જે એના લાડકોડ પૂરે."

"હા, જે કહીએ તે અત્યારે તો તમારા અંગમાં છે, બેન !" વખતવહુ બોલ્યાં: "તમે છો તો રોજેરોજ એના માથે નવાનવા સાડલા નાખો છો. દાતણ, પાયલું ને પાણીનો લોટો પણ એની પાસે જ મૂકો છો. બબે તો ચાકળા નાખી દીધા છે. ઓ બાપડી લાભકુંવરનું જોયું‘તું ને ! નખેદ સાસુએ ખૂણામાં ઘાલીને સારો સાડલોય નો‘તો ઓઢાડ્યો: ગાભા પે‘રાવ્યા‘તા !"

"ડોકમાં દાગીનાય નાખ્યા છે ના ?"