જાણે કે તારે જોઈએ તેટલું પૂરું પહોળું નથી. હવામાંયે જાણે તારા શ્વાસ ગૂંગળાય છે."
"સાચું છે. દિવસ ને રાત, શિયાળો અને ઉનાળો - એ બધાંનો ભાર મને ચગદે છે. મને જાણે દરિયો બોલાવ્યા કરે છે."
"માટે જ મેં નક્કી કર્યું છે કે દરિયાનું બિચારું બીમાર બાળ પાછું પોતાને દરિયાઇ ઘેર જવાનો સમય પામે."
"એટલે તમે શું કહો છો?"
"કહું છું એમ, કે આપણે અહીંનો વસવાટ છોડીને ક્યાંઈક દરિયામાં, કોઈ તારું હૈયું ઠરીને બેસે એવા દરિયાઈ સ્થાને, રહેવા જાશું. ત્યાંના સ્થળફેરથી તને શાતા વળશે. તારું શરીર આરામ પામીને નવું લોહી મેળવશે. મેં એ ચોક્કસ કર્યું છે. અહીંનો વહેવાર હું સંકેલવા પણ મંડી ગયો છું."
"તમે ધરતીના જીવઃ તમારું મારી સાથે શું થશે? ના ના, હું તમારા જીવતરનો નાશ કેમ કરું?"
"નાશ નહિ થાય. તારી સાથે હું ગમે ત્યાં - ઉત્તર ધ્રુવમાં પણ - સુખ પામીશ. વળી, તને - મારાથી અત્યારે લાખો જોજન દૂર પડી ગયેલીને - હું પાછો મારા હૈયા સુધી લાવી શકીશ. તને ખોવાયેલીને હું ફરી પ્રાપ્ત કરીશ."
ધીરે રહીને નમેલાં પોપચાં પ્રયત્નપૂર્વક ઊંચાં કરીને, એક વાર પતિની સામે નિહાળી લઈ જલદેવી નિષ્પ્રાણ સ્વરે બોલી: "મને પાછી મેળવવાનું - અરેરે! તમારાથી એ નહિ થઈ શકે. એ જ વાત મારા હ્રદયને ચીરી રહી છે. તમને મારે હવે આજ તો સીધેસીધી બધી વાત કહી નાખવી જ જોઈએ. બધું મોઘમ રહેવાથી ગોટાળો વધે છે, ને મારે ખાતર તમારું સત્યાનાશ નીકળવા બેઠું છે."
"તારે જે કહેવું હોય તે કહી દે."
"અહીં પાસે આવો; બેસો."
"બોલો, ચાલો."
