"ભલે, તું આજે નહાવા નથી ગઈ?"
"ના, આજે તો નહાવાનો સવાલ જ નથી. પણ, દાક્તર, આવો; આપણે ફરીને વાતો કરી કાઢીએ, બધું અધૂરું જ રહ્યું છે."
બેઉ ઘરમાં જ બેઠાં. જલદેવીએ વાત ઉપાડી: "આપણું દુર્ભાગ્ય હતું કે બીજાં કોઈ નહિ ને આપણે બે સંસારમાં જોડાયાં."
"એમ કેમ કહે છે?"
"સાચું જ કહું છું. એ જોડાણમાંથી - એટલે કે જે રીતે એ જોડાણ થયું તેમાંથી - વિષવૃક્ષ જ ઊગ્યું."
"બસ, તને એમ જ લાગે છે?"
"જુઓ, હવે આપણે એકબીજાંને ક્યાં સુધી છેતરશું? હવે તો સત્ય ન છુપાવીએ. સાચી વાત તો એ જ છે, કે તમે ત્યાં મારા પિતાને ઘેર આવ્યા અને મને વેચાતી લીધી."
"વેચાતી લીધી? વેચાતી?"
"હા; ને હું પણ તમારાથી ચડિયાતી નહોતી. મેં પણ સાટું કબૂલ્યું: મારી જાત વેચી."
"જલદેવી! આટલે સુધી કહી નાખવાની તારી છાતી ચાલી શકે છે? સાટું?"
"ત્યારે એને બીજું શું કહેશો? તમારાથી તમારા ઘરની શૂન્યતા - એકલતા - સહેવાતી નહોતી, ને તમે કોઈ સ્ત્રીની શોધમાં હતા: ખરું?"
"ખેર! તને ઠીક પડે તેમ કહે."
"તમે મને બે-ચાર વાર મળ્યા, વાતો કરી અને પછી મારી માગણી કરી. એથી વધુ મારી શી તપાસ તમે કરી હતી, ભલા? મને તમે ક્યાં પૂરી પિછાની હતી?"
"વારુ!"
"હું પણ અનાથ હતી. દિશાશૂન્ય હતી. એકલી ને અટૂલી હતી. મને પણ એકલતા ખાઈ જતી હતી. તમે આવ્યા. મને જિંદગીભર ભરણપોષણ આપવા વચન દીધું -"
