"હા, મારી ઇચ્છા હોત તો હું લડત; પરંતુ મને એમ જ થયા કરે છે કે જાણે હું એની છું. હું એની સામે ટક્કર લેવા માગતી નથી. દાક્તર, મને ઝટ મોકળી કરો."
"તું એને ચાલ્યો જવા દેઃ એ ભયંકર આફત તારા માથા પરથી ઊતરી જવા દે. પછી હું તને મુક્ત કરીશ. પછી તને ફાવે તે માર્ગે તું જજે."
"ના, ના, કાલે તો બહુ મોડું પડી જાય."
"દેવી! બીજું તો કંઇ નહિ, પણ આ બચ્ચાંની દયા ખાઈને આજે બંધ રહે."
એ વખતે બન્ને દીકરીઓ ફરતીફરતી બાપુ પાસે આવે છે. માથી જાણે ભય પામતી હોય તેમ બંને એની સામે દૃષ્ટિ સુધ્ધાં કરતી નથી.
"બાપુ!" મોટી બોલી: "અમે બેઉ ગોઠવણ કરીએ છીએઃ આજે રાત્રે અમારે ખાડીના બંદર પર જવાનું છે."
"અમે બંને પણ ગોઠવણ કરીએ છીએ, બચ્ચાં!" દાક્તરે કહ્યું: "જલદેવી જાય છે. દરિયાની માછલી દરિયે જાય છે - એને પિયર રહેવા માટે."
"હેં બા! સાચી વાત, નવી બા?" કહેતી નાની પુત્રી જલદેવી તરફ ધસીને એને બાઝી પડવા ગઈ. ઓચિંતી જાણે આગ દેખીને ડરી ગઈ હોય તેમ ઊભી રહી. "તમે અમને અહીં છોડીને જાઓ છો, બા?"
એને ઉશ્કેરાયેલી દેખીને જલદેવીએ પૂછ્યું: "કેમ નાની, શું થાય છે તને?"
"ના... કંઈ નહિ, બા! તમે એકલાં જ જશો? બાપુ પણ જાય છે?"
"ના, બેટા; હું તો ત્યાં વારંવાર આંટોફેરો જતો રહીશ." નાની પુત્રી એકાએક મોં ફેરવીને ધીરે ધીરે ચાલી ગઈ. જલદેવીએ પૂછ્યું: "નાનીને શું થયું? એ કેમ ચમકી ગઈ છે?"
"તમે નથી જોતાં, બા, કે નાની દિવસ-રાત શાને માટે તલખતી ઘરમાં ઘૂમી રહી છે?" મોટીએ કહ્યું.
