ચાંદા જેટલા અપ્રાપ્ય અડદિયા સામે હાથ લંબાવી, કેમ જાણે તે લાડુ વળાવવામાં પોતાના પિતાએ હિસ્સો દીધો હોય તે રીતે માગતાં હતાં કે, "એ... એ...દેને અમારો ભાગ ! એ...એ... અમારો ભાગ !"
એ વખતે ઓચિંતી ઘરની અંદર કશીક ધડાપીટ થઈ, અને ગડગડાટ સાથે વૃષ્ટિ સમાન શબ્દો સંભળાયા કે, "કમજાત સા...લીએ કૂતરી ! તારું ને મારું મોત કાં નથી આવતું ?"
તડકે બેઠેલાં કંકુમા સમજી ગયાં. મનમાં ને મનમાં બોલ્યાં: 'અરેરે, પ્રભાતના પો'રમાં વળી પાછી મારપીટ માંડી ને, દીકરા ! અરે મૂવા, તને હમણાં આ શું ઝોડ વળગ્યું છે તે વહુને વારે-વારે મારી રિયો છે ? હોય, ઘર છે તે કો'ક દિ ઠોંઠ થાપલી હોય. અમેય અમારા સમામાં માર ખાધેલ છે. પણ આમ રોજ ઊઠીને કાંઈ પાટુએ-પાટુએ મરાતું હશે બાયડીને ?'
ડોશી આમ પોતાની જાણે બબડતા રહ્યાં. એનું માથું ખજવાળવું ચાલુ જ હતું. છોકરાંને પોતાના સાડલામાં લપેટતાં લપેટતાં એ બોખા મોંયેથી ત્રૂટક-ત્રૂટક બોલ્યે જતાં હતાં કે "બાયડી ઉપર... ગભરુ ઉપર હાથ-પગ ઉપાડ્યે શી સારાવાટ થવાની હ્તી ? આ કૂંડમાં તળશી કરમાઈ ગયાં એ શું અમસ્થાં-અમસ્થાં ?"
ત્રવાડી-ખાંચાના વસનારાં બધા પોતપોતાને બારી-બારણે ડોકાં કાઢીને રાજારામના ઘરમાં ચાલી રહેલી આ ધડાપીટ તરફ સરવા કાન માંડી રહ્યાં હતાં.
મેડી ઉપર બેઠેલા તુળજાશંકર વૈદ એનાં સ્ત્રીને કહે કે, "આ તે બ્રાહ્મણોનો વાસ છે વાઘરીવાડો ! રોજ-રોજ કેમ પોસાય !" વહુ કહે: "પોલીસ-ખાતાને કહીને એને આંહીંથી ખેસવો ને ! આ તો શેરીની આબરુ જાય છે."
"એ તો અંતે દાઢી એ જ માગે છે;" વૈદ્યરાજે કહ્યું: "આપણાં ખોરડાં ચણાતાં'તાં ત્યારે મેં એને શું થોડો વિનવ્યો'તો ? 'ભાઈ રાજારામ ! બાપા રાજારામ ! ભલો થઈને મને તારું ઘોલકું દઈ દે. મારે મકાનનો મેળ તૂટે છે. હું રૂ. ૨૦૦ રોકડા આપું.' પણ એ નો'તો માન્યો; આપણી ને
