"ભાઇ જગતને બતાવી આપવા માગે છે કે આદર્શ જોડલું કેવું બને."
સુભદ્રાનું સ્ત્રી-હૃદય પાપના દ્વાર પર પહોંચી ગયું હતું. છતાં તેનાથી છેલ્લો એક આંચકો અનુભવ્યા વગર ન રહેવાયું. એનાથી બોલાઇ ગયું: "ભાઇ મારી જોડે આમ કેમ વર્તે છે? મને કંઇ સમજાતું નથી."
"કેમ, મારી નિન્દા કરી કે શું?"ચંદુએ ગમ્મત માંડી.
"ના, ગઇકાલે સાંજે અને અત્યારે એમણે તો મારો ડાબો હાથ ઝાલ્યો..."
ચંદુ ચમક્યો. એના મોં પર કરડી રેખાઓની ધનુષ્ય-કમાનો ખેંચાઇ.
"પછી?"
"પછી કહે કે 'જુઓ, સુભદ્રાબહેન,તમારો જમણો હાથ ચંદુનો ને ડાબો તો મારો જ,ખરું?'એટલું બોલીને મોંએથી બચકારા કરતાં કરતાં એમણે મારો હાથ બહુ જ દાબ્યો..."
ચંદુ જાણે ચંદ્રલોકમાંથી પટકાયો;એના કપાળમાં કોઇએ વજ્ર ફટકાર્યું.
"ને તું કશું ન બોલી?" એણે તપીને સુભદ્રાને કહ્યું.
"કેમ? હું શું બોલું? તમારી ને એની ભાઇબંધી કેટલી બધી ગાઢ છે! મારા પરના એના કાગળો તમે તો કેવા વખાણ્યા છે!"
ચંદુના હોઠ વિચારમાં દબાયાઃ એ કાગળો, મારા લગ્ન-જીવનમાં આટલો બધો રસ, આટલી કાળજી, આટલા ઊભરા -તમામ શું સુભદ્રાના દેહમાં અરધો હિસ્સો પડાવવા માટે હતા?
ચંદુ ચુપ રહ્યો. પોતાની પત્નીને પોતે જ ગોટાળે ચડાવી દીધી હોવાનું એને ભાન થયું. ઘેર જઇને એણે મિત્રનો પત્રવ્યવહાર ભસ્મ કર્યો; ને એ ભસ્મ 'ભાઇ'પર એક ડાબલીમાં બીડી. ઉપર લખ્યું હતું:
"ડાબો હાથ!"