“મારા હાથ ગ્યાસલેટવાળા છે; “ ચૂલામાં કાકડી મૂકીને રમાએ કહ્યું : “આ ધોઈને આવી”
“નહિ, ધોવા નથી : એમ ને એમ આવ.”
“હમણાં જ ધોઈ લઉં”
“ કહું છું કે એમ ને એમ ચાલી આવ “
રસોડાના ‘પાર્ટિશન’ની ચિરાડ સોંસરી જ રમાની આંખો ક્યારની જોઈ રહી હતી. રસોડામાંથી ઊઠતા એના અવાજમાં જે મીઠાશ ગળતી હતી, કોણ જાણે શાથી , એની આંખોમાં નહોતી.
“આવછ કે નહિ?”
એ અવાજ હતો તો જયમનભાઈના જ ગળાનો, પણ એની અંદરના સૂર બદલાયેલા હતા, રમા સફાળી ઊભી થઈને ઓસરીમાં ગઈ. જયમને કહ્યું : “કેટલીવાર બૂમો પાડવી? એક વાર ‘આવ' કહું એટલે સમજી જવું; બરાડા ન પડાવવા. આંહીં આજુબાજુ માણસોનો પડોશ છે- જાણછ ને ?”
રમાના મોંનો મલકાટ બતાવતો હતો કે એ અત્યારે હાસ્ય અને આંસુ બનેંની સરહદ ઉપર ઊભી છે.
“લાવો પાન “ રમાએ બગડેલા હાથ ઉપર સાડીનો છેડો રાખીને અંજલિ ધરી.
‘નહિ, એમ નહિ ; ફાડ મોઢું”
“કોઈક દેખશે.” આજુબાજુના બારી-બારણાં ઉઘાડાં હતાં.
“ભલે ;મારે દેખાડવું છે , ઝટ મોં ફાડ ... ફાડછ કે નહિ ? વળી પાછી માથાકૂટ ?”
મદારીના હાથના દબાણથી ચંદન- ઘો મોઢું ઉઘાડે તે રીતે ઊઘડેલા રમાના હોઠ વચ્ચે જયમને પાનની પટ્ટી સેરવી દીધી.
“વાહ ! બસ ! હવે ડાહી ખરી.” જયમને એના ગાલ પર ટાપલી કરીને કહ્યું: 'કોઈ જોઈ જશે !' બસ , એ બીક હજુ ગઈ નહિ. આપણે તે શું કોઈના જોવા સારુ જીવવું છે ? સાચું સહજીવન તો લોકોની છાતી પર ચડીને જ જીવી શકાય. મને એવી પરવા નથી લોકોની. હવે ડાહી થઈને
