માન ખાટી જાય છે ને !
[૩]
મંજી !"
"હં."
"ખજવાળ બરાબર. ખજવાળવામાં અંચી કરે છે કે ?"
સૂતેલા રમેશના ખુલ્લા બરડામાં ખજવાળતી ખજવાળતી મંજરી પણ સૂતી હતી. થોડી વાર ખજાવાળ્યા પછી એને ઝોલું આવી ગયું; હાથ નીચે સરી આવ્યો.
"અલી મંજલી !" રમેશે બીજે પાસે સૂતાંસૂતાં જ હાક મારી. મંજરી ન બોલી રમેશે મંજરીના મૌનની દવા અજમાવી.... મંજરી બૂમ પાડીને જાગી ઊઠી.
"ખજવાળ:સૂઈ શેની જાય છે ? કાલે મારો વારો મેં કાઢ્યો'તો કે નહિ ? મફતની કાંઈ ખજવાળછ ! કાલે મેં તને ખજવાળી હતી."
"અં-અં.... ઊંઘ આવે છે."
"હેં મંજી, આપણે એને શું કહી બોલાવશું ?"
"કોને ?" મંજરીનું ઝોલું ઊડી ગયું.
"કોને ? નથી ખબર ? વિનતાફઈબા ને રમામાશી શું કહેતાં'તાં ભૂલી ગઈ ?"
"હં-હં." મંજરીને સમજ પડી: "શું કહી બોલાવશું ?"
"બધા શું કહે છે ?"
"બા."
"તું 'બા' કહીને બોલાવશે ?"
"ઓળખીએ નહિ ને 'બા' શાનાં કહીએ ?"
"હું તો નથી જ કહેવાનો. ઓળખીશ પછીય નથી કહેવાનો."
"મોટાભાઈ કહેશે કે 'બા' કહો, તો ?"
"તોય નહિ."
"કેમ ?"
