મેં આદેશ દીધોઃ"એને સાંજની ટ્રેઇનમાં એનાં માબાપ કને મૂકી આવો."
બપોરે વીરમતી મારી કને આવી. રોઇ રોઇને એનો ચહેરો સુંદર બન્યો હતો.
એણે કહ્યું: "એક જ પ્રશ્ન પૂછવા માગું છું."
મેં કહ્યું: "જરૂર પૂછો."
"આમ શા માટે કરવું પડ્યું?"
"તમે બેઉ મારાથી છૂપી રમત રમ્યાં તે માટે."
"તમે એમ ધારો છો કે અમે નહિ પરણી શકીએ?"
"મેં છાપામાં ખબર મોકલી દીધા છે, તમારાં માતા-પિતાને લખી નાખ્યું છે.પોલીસને પણ ચોમેર ખબર આપી દીધા છેઃ શક્ય એટલું બધું જ કર્યું છે અને જરૂર પડ્યે વધુ કરીશ."
"રાજેશ્વરભાઇ!" એના કંઠ આડે જાણે કોઇ ડૂચા ભરાયા હતાઃ"તમારાં પુસ્તકો, તમારી જીવન-કલ્પનાઓ, નવરચનાનાં તમારાં સ્વપ્નો - એમાંથી પ્રેરણા લઇને અમે.."
"બસ, વીરમતી! ઝાઝાં 'સેન્ટીમેન્ટલ' થવાનું મને પસંદ નથી. થયું."
વીરમતીને પાછી મૂર્છા આવી.
એના મોં પર પાણી છાંટતો છાંટતો હું એને પંપાળતો હતો.
સાંજે એ ગઇ. વળતા દિવસની સવારે હું અને મારા પાંચ સાથીદારો ગ્રામ સેવાનું એક નવું મથક ખોલવા ઊપડી ગયા.
હમણાં જ મને બાતમી મળી છે કે 'અમદાવાદનાં એક પીઠામાં પ્રદ્યોત દારૂ પીતો હતો.
શી નવાઇ! એનું નામ જ જાતીય વિકૃતિ.
