મિત્રો તણી શ્રેણી રમી રહી છે,
કટાક્ષની છોળ ઊડી રહી છે;
આનંદ ને ખેલનમાં ઉતારવા
કુમારને એહ મથી રહી છે !
ચઢ્યું તોફાનને ઝોલે હૈયું બે પાસ ઝૂલતું !
વિશ્વસ્નેહ મૂકી પાછું વ્યક્તિસ્નેહ ભણી વળ્યું :
‘મારી મૂર્તિ સ્થપાઈ કોક હૃદયે ! મેં કોક સ્થાપી દિલે;
અન્યો અન્ય તણાં બન્યાં પૂજક ને સ્નેહે પ્રતિજ્ઞા લીધી.
શું પૂજા અધૂરી મુકાવી મૂકીને ત્યાગું બધાં સ્નેહીઓ ?
ના ના, હૈયું સહી શકે પ્રિયતણા નિઃશ્વાસ ઊના જરા !’
એ સ્નેહબંધન નથી જરી યે શિથિલ.
તોડ્યાં ન તે તૂટી શકે – ન છૂટે ય છોડ્યાં;
છે પ્રેમતંતુ સઘળા મૃદુ ને સુંવાળા;
કિંતુ ન ગ્રંથિ છૂટતી દૃઢ વજ્રની એ !
વિસ્તારેલા ગહન ગગને કો ક્ષણે તે નિહાળે;
કે કો વેળા સ્થિર રહી ઊભો ફેરવે હસ્ત ભાલે;
સંકલ્પોનાં ઊછળી રહેતાં મસ્ત તોફાની મોજાં,
ઝોલાં ખાતું, ડૂબતું, તરતું કુમળું હૈયું એમાં.
પ્રારબ્ધશાં તારક ઝૂમખાંને
નક્ષત્રરાશિની વિચિત્ર ગૂંથણી,