"કહો.”
“ગજાનન જોડે બીજું કોઈ બાળક જરી બેસે તો બેસવા દેવાનું.”
“એની કંઈ શરત હોય? એ તો મારી ફરજ છે.”
આ જુવાનને ઓચિંતાનું ફરજનું ભાન શી રીતે થઈ ગયું તેની દિવાને કલ્પના કરી જોઈ. ઊંડે ઊંડે એણે પ્રસન્નતા અનુભવી.
દીવાનપુત્ર ગજાનનને ઘડવામાં બ્રહ્માની કંઈ ભૂલ થઈ જણાતી હતી. મોંમાં આંગળાં નાખીને ચૂસ્યા કરવાની નાનપણની ટેવ એને હજુ છૂટી નહોતી. નિરંજનને માટે આ પણ એક નવી કસોટી જ હતી.
કશુંક ન આવડતું ત્યારે ગજાનન ચોપડીના ખૂણા ચાવતો; પાને પાને બિલાડી જેવાં ચિત્રો દોરીને ઉપર જુદાંજુદાં નામ લખતો.
એક વાર નિરંજને ચોપડી જોવા લીધી. પ્રાણીઓનાં ચિત્રો ઉપર લખેલાં નામો વાંચ્યાં. એકની ઉપર હતું 'સરયુબેન’. ચિત્ર એક કૂકડીનું હતું.
“તમે પણ ચિત્રકામમાં હોશિયાર છો, હો ગજાનન!” નિરંજન શિષ્યનું દિલ જીતવા યત્ન કર્યો.
પોતાની પહેલવહેલી કદર થઈ નિહાળી ગજાનનને ઉમંગ આવ્યો. બીજે દિવસે નિરંજન આવ્યો ત્યારે ગજાનને એક ચિત્ર તૈયાર રાખ્યું હતું તે માસ્તરને બતાવ્યું.
એ ચિત્રમાં ઊંટ હતું. ઉપર લખેલું: 'માસ્તરસાહેબ'.
નિરંજન જોતો હતો તે ક્ષણે જ બાજુના ઓરડાના કમાડની ઓથેથી કોઈનું ખડખડ હસવું સંભળાયું. એ હાસ્યમાં કોઈ તરુણીના કંઠ-ઝંકાર હતા.
“સરસ ચીતર્યું છે, ગજાનન. જુઓ, હવે હું એ અધૂરા ચિત્રને પૂરું કરી આપું.”
ઊંટ ઉપર વાંદરું બેસાડી, ચોપડીઓનો એક જથ્થો લાદી, વાંદરાના ચિત્રમાં લખ્યું: 'ગજાનન'.
"બહેનને બતાવી લાવું.” કહેતો ગજાનન ચિત્ર સાથે અંદર દોડ્યો
