હસવાની જોડે વાતોનો મસાલો પણ વિદ્યાર્થીઓ ભેળવવા લાગ્યા:
“શાથી પછડાયો?”
"કેકીના કેળાની છાલ આવી ગઈ હશે પગ નીચે.”
“નહીં રે ! એ તો બૂચાને બે હાથ જોડીને 'સાહેબજી' કરવાની આદત છે, ને સુનીલાને પગે લાગવા માટે તો પોરિયો લળી પડે છે; ચોપડીઓની થપ્પી બગલમાં નાખવા ગયો, એટલે પથ્થર પરની શેવાળે પોતાની બાજુ ખેંચ્યો બચ્ચાને !”
"શેવાળ ઉપર તો મહેરબાને 'શૈવલિની' નામનું કાવ્ય લખેલું છે.”
“એટલે જ શેવાળે પ્યાર કર્યોને !”
“ઓ જો, પેલીએ સાઇકલ મંગાવી. સવારી કશુંક 'મિશન' લઈને નિરંજન માટે ઊપડતી લાગે છે.”
વાત ખરી હતી: સુનીલાને 'જય જય’ કરવાની જરા વધુપડતી લાલિત્યમય છટા કરવા જતાં જ નિરંજનની આ દશા થઈ હતી. ચોમાસાની વાછટે દિવસરાત પલાળી પલાળી કૉલેજની પરસાળની કિનાર પર લીલ બિછાવી હતી. પણ પુરુષની આંખો પર સ્ત્રી-સન્માન જેવો કોઈ બીજો પાટો નથી.
ગજવામાંથી રૂમાલો કાઢી કાઢી મોંની અંદરના ખિખિયાટા દબાવી ઊભેલી છોકરીઓના વર્તાવમાં સુનીલાના ગંભીર મંદ હાસ્યે એક સ્વચ્છ ભાત પાડી દીધી; ને એ નિરંજનની નજીક આવી. નિરંજનને પગે કળ ચડી ગઈ હતી તેથી તે ચાલવાનો પ્રયત્ન કરી, પોતાની લંગડી દશા વડે, વધુ મશ્કરી નોતરવાને તૈયાર નહોતો. થાંભલાને ટેકે એ ટટ્ટાર રહ્યો.
“ઘેરે જવું છે? ગાડી બોલાવું?” સુનીલાએ હાસ્યને કરુણતામાં રંગીને પૂછી જોયું.
“નહીં. અત્યારની 'એસેબ્લીમાં' મારે મારું ભાષણ વાંચવાનું છે.”
“તો ચાલો, વર્ગમાં બેસો,” એમ કહી એણે પ્રથમ તો ક્ષોભભરી આંખોનું ચોમેર દૃષ્ટિ-કૂંડાળું દોર્યું.
પણ ઊભેલાં સ્ત્રીપુરુષો, તમામ વિદ્યાર્થીઓ હજુ ઠેકડીના તાનમાં