વધુ મોટું તોફાન જગાવવા માટે જ ચૂપ થયાં હતાં.
નિરંજને પેપર કાઢ્યો. એણે વાંચવા પ્રયત્ન કર્યો. કોણ જાણે શાથી, એને એના પોતાના જ અક્ષરો ઊકલ્યા નહીં. શરૂઆત કરતાં જ એ થોથરાયો. તોફાનને પૂરું નિમંત્રણ મળી ચૂક્યું. 'હેઈ હેઈ – સરરર-હુડીઓ' વગેરે વગેરે જેટલા સૂરો જુવાનોનાં હૃદયોને ઊંડે ખૂણે, શિષ્ટાચા ચારના ભાર તળે ચગદાઈને પુરાયા હતા, તે તમામ સૂરોએ કૉલેજના સભાગૃહને મુંબઈના ભીંડી બજારના કોઈપણ તમાશા-ઘરની સ્પર્ધામાં મૂકી દીધું.
“હું તમને – હું તમને – વિનંતી...” નિરંજને સભાજનો તરફ કાકલૂદી બતાવી. જવાબમાં – “હો... હો... હો.. કરો...ઓ ... ઓ !” એવા શોર મચ્યા.
“આ બહેનોને ખાતર આપ વિનય...” એવી નારીસન્માનની યાચના નિરંજન કરે, પછી તો બાકી જ શાનું રહે?
“બેસી જા ! બહુ થયું.” એવા શબ્દોના તરંગો પર તરંગો ચડ્યા. ને પારસી છોકરાઓએ એક અંગ્રેજી ટોણાનો તરજુમો ફેંક્યો: “મોટાં માયજીને બેદાં ભાંગવાનું શીખવવા નીકલનાર બૂચા ! બેસી જા.”
પ્રમુખ ઊભા થયા. એને તો કોઈએ બોલવા જ ન દીધા. પુનઃ પાછો કટાક્ષ છૂટ્યોઃ "સુનીલા ! ત્રાહિ મામ્ ! ત્રાહિ મામ્ !”
આ વખતે સુનીલાએ ચોગમ નજર કરી ત્યારે એને મામલો હાથમાં ન રહે તેવો લાગ્યો. પણ બીજી બાજુ એને વ્યાસપીઠ પરનું દ્રશ્ય અપાર કરુણાથી ભરેલું ભાસ્યું. નિરંજન ઊભો હતો ફાટી આંખે – મસાલો ભરીને ખડા કરેલ કોઈ મુડદા સરીખો.
સુનીલા ઊઠી, વ્યાખ્યાનપીઠ પર ચડી ગઈ. નિરંજનના હાથમાંથી ભાષણના કાગળ લઈ લીધા, એને પ્રમુખની બાજુની ખુરસીમાં બેસાડી દીધો ને પોતે ધીમેથી પ્રમુખની રજા યાચીઃ “હું વાચું?”
“જરૂર. પણ વાંચવા આપશે?”
"જોઉં છું.”