પ્રથમ ક્ષણો ઉત્તાપની ગઈ. આવા પ્રિયજનના ચિરવિચ્છેદના શોકને પણ પ્રકટ થવાનો ઉચિત માર્ગ નથી મળી શકતો એ વિચારે એના શોકને ઉતારી નાખી એના રોષને પંખો કર્યો. પછી પોતે ને પોતે પસ્તાયો –
હું શોકનો પણ વૈભવ માગી રહ્યો છું, ખરુંને? બીજી રીતે વિરહ અને વિલાપની મોજ ઉડાવતાં જેઓને નથી આવડતી તે લોકો તારનાં દોરડાં પર પોતાનાં આંસુઓને નચાવવા માગે છે.
નહીં, નહીં, એ મારું કામ નથી. એ મારી સ્થિતિ નથી. રેવાની રાખ મારા માટે વધુ મોંઘી છે. રેવાનાં રમકડાં છો અભરાઈ પર રહ્યાં. મારો વખત આવશે ત્યારે હું સીસમના નકશીદાર કબાટમાં એ કાચપથ્થરોની કટકીઓને સજાવી રેવાના સ્મારકનો વૈભવ ઉડાવીશ. આજે તો ચાર પૈસાના એક પરબીડિયામાં જ પિતાજીને આશ્વાસનપત્ર લખી નાખું.
કાગળ લખવા બેઠો, પણ કલમ ચાલી નહીં. કોરા કાગળ ઉપર આંખો આંસુના અક્ષરો પાડવા લાગી. આંખ જેવી કોઈ લેખિની છે? આંસુ જેવી કોઈ અખૂટ રુશનાઈછે ?
ઠક... ઠક... ઠકઃ બારણાં પર ટકોરા પડ્યા.
“આવો.” કહી નિરંજન આંખો લૂછવા માંડ્યો.
બારણાં ઠાલાં બંધ હતાં. ધીરેથી ધકેલીને કોઈ અંદર આવ્યું.
“સુનીલા!” નિરંજન પોતાની આંખો પર પણ વિશ્વાસ ન રાખી શક્યો. ફરી નિહાળી: સુનીલા જ હતી.
“તમે અહીં? અત્યારે ?”