"એ તમને યજ્ઞનું નાળિયેર બનાવી શકશે એવો અમારો ખયાલ હતો."
"તમારો ખયાલ સાચો પડો! તમારા મોંમાં સાકર! સુનીલા જ્યારે યજ્ઞ કરશે ત્યારે હું સુખેથી શ્રીફળ બનીશ, પણ અત્યારે તો સુનીલા પોતે જ હોળીમાં હોમાવા જાય છે."
"કોણે કહ્યું?" સુનીલા ઠંડે કલેજે હસી.
"આ ભાઈઓએ જ હમણાં કહ્યું."
"અમારો એવો ખયાલ હતો." પેલા માંયલો એક બોલ્યો.
"મને નવાઈ ઊપજે છે;" સુનીલાના હોઠ પર મર્મના રંગો ઊઘડબીડ ઊઘડબીડ થતા હતા, "તમે મિ. મહેતા!" બેમાંથી એકને તેણે કહ્યું, "તમારા પિતાજી દેશનું સોનું યુરોપ ચડાવે છે તેમાં તો એ કોઈ ખયાલો ઉપર નથી દોરવાતા. એ જ પિતાના પુત્ર થઈને તમે ખયાલ ઉપર જ તમારા કાર્યક્રમો રચો છો?"
"પણ સુનીલા," નિરંજને લાગ જોયો, "આ ક્યાં સોનું ચડાવવાની વાત છે? આ તો રાષ્ટ્રધ્વજનો ટુકડો ફરફરાવવાની વાત છે!"
"વારુ ત્યારે," કહીને બેઉ નિમંત્રકો ઊભા થયા, "જેવાં રાષ્ટ્રનાં પ્રારબ્ધ!"
"આપણે આડી વાતોએ જ ઊતરી ગયા;” બીજાએ ખયાલ કરાવ્યો.
"પત્યું, લો જય જય!" કહીને પેલા ચાલ્યા, "આવો છો કે, સુનીલા?"
"નહીં, એમને તો હવે હું જ મૂકી આવીશ." નિરંજને બારોબાર જવાબ દીધો.
"મૂકી આવો, કે..." કંઈક અસ્પષ્ટ બબડાટ કરતા બેઉ જણા ચાલી પરથી ઊતરી ગયા. થોડી વાર પછી તેઓની કાર, રાષ્ટ્રધ્વજની ત્રિરંગી તેજ-કલગી ઝલકાવતી ઊપડી ગઈ.
