આગેવાન વિચારમાં પડયો. વિચાર કરતાં કરતાં તેને અતિ શ્રમ પડ્યો હોય તેમ જણાઈ આવતું હતું. કપાળેથી પસીનો લૂછવા લાગ્યો. એના મોંમાંથી આરામ માગતી નિઃશ્વાસ-ફૂંકો નીકળવા લાગી.
“આટલી બધી વાર ?” એક સાથી હસ્યો : “મેં તો આટલામાં દસ જૂરી ઠરાવી દીધી હોત, પાંચાભાઈ.”
“ઊભા રો’ ! ઊભા રો’ ! ભાઈઓ !” એણે સાથીઓને ધીરજ આપી : “આપણા આ બધા જડજ બાલિસ્ટર સાહેબોને જે ઘડીએ કશું ખાસ યાદ કરવું હોયને, તે ઘડીએ તેઓ આવો કશોક કારહો કરે છે. એ… જોવો આમ.”
એ નીચે બેઠો. એણે ટેબલ પરથી કલમ લીધી, કલમને લમણા સાથે ટેકવી વિદ્વાનની છટાથી બેઠો. સાથીઓને પૂછ્યું : “ખરું કે નહિ ?”
“ખરું, એક લંબર, પાંચાભાઈ ! લે, હવે ઝટ કર !”
“હા, હવે સાંભર્યું. અલ્યા ભાઈઓ !” પાંચો સાથીઓ ત૨ફ ફર્યો : “ઝાડની ડાળે ગાળિયામાં ઓલ્યા સાત જણ ઝૂલે છે ના, ઈ સાતેયને અહીં ઉતારી લાવો. આપણા ઈ સાતેય ખેડૂતભાઈઓ આપણી જૂરી, પાંચ ઉપર બે જણ લટકાના. લઈ આવો ઝટ સાતેય જણને કે’જો કે હવે બહુ ઝૂલ્યા ! હજી અખાત્રીજ તો આઘી છે, ને આંહીં ઇન્સાફ કરવો છે. ગેરઇન્સાફી કામ નથી કરવું. ખબર છે ? આ તો રાજના મોટા થાંભલા કે’વાય. એમણે આજ લગી બધું કાયદાની બારીકાઈથી જ કરેલું છેને, હે-હે-હે-હે.”
બહારવટિયાનું ભયાનક હાસ્ય એ જજ, જ્યૂરી તથા પબ્લિક પ્રોસિક્યુટરના વિચારોને કોઈક અકળ ઇન્સાફની કલ્પનામાં ખેંચી જતું હતું.
ત્યાં તો એક પછી એક સાત મુડદાને ઉપાડીને એ ઠેકાણે લાવવામાં આવ્યાં.
સાતેય લાશોની આંખો ફાટી ગઈ હતી. મુર્દા જાણે જોતાં હતાં.
“આવો ! આવો ! હેં-હેં-હેં-હેં, ભાઈઓ ! આવો !”
બહારવટિયાએ સાતેય લાશોની સામે આવકાર-શબ્દો બોલી ટૂંકું હાસ્ય કર્યું. સભામાં ઘોર વાતાવરણ છવાયું.
