“મોટે દરિયે – આંહીંથી આઠ દા'ડાનો રસ્તો. "
“માલાએ કુત્તાગાડી તૈયાર કરી. આબા પોતાનાં બે બચ્ચાને લઈને બખોલમાંથી નીકળી. ચામડાંની થપ્પીઓ તેમ જ સુંવાળા પશુપંખીના રુંછાનાં થેલા કુત્તાગાડીમાં ખડકીને પછી તે ઉપર માલાએ બે બાળકો સાથે આબાને બેસાડી. માલો ગાડીની પછવાડે ધરાળ કરતો ઊભો. માલાના નાનેરા ભાઈએ કુત્તાની રસી હલાવી કુત્તાને ડચકાર્યાં.
બરફનાં ડુંગરા ખૂંદતી જ્યારે ગાડી ગામડેથી અદશ્ય બની. ત્યારે ગામની બૈરીઓએ વાતો કરી, કે “જોજો ને ! આબાનાં રૂપ માથે વા'ણનો ખદ માલેક જ મોહી પડશે. આબા કોણ જાણે કેટલો ય માલ લઈને પાછી આવશે !”
ગોરા સોદાગરનું જંગી જહાજ કાળા ઓળાયા પાડતું ઊભું હતું. દૂરથી અને નજીકથી દેશી લોકોનાં ત્યાં જૂથ મળ્યાં હતાં. કિનારાનું ગામડું નવી વસ્તીથી છલોછલ ભરાઈ ગયું હતું. ગોરો સોદાગર દિવસ ને રાત જાજમાં જાતજાતનાં ચામડાં, રૂંછાં ને પીછાંની થપ્પીઓ ખડકાવી રહ્યો. હતો. દેશી જુવાનો આભલાં, ગલપટા કે બંદૂકોની લાલચે દિનભર શિકારે ચાલ્યા જતા હતા. ઓરતો જહાજના અફસરોને રીઝવવામાં રોકાઈ જતી.
દેશીઓની અને ગોરા સોદાગરની વચ્ચે દુભાષિયાનું કામ કરનાર એક કાણિયો દેશવાસી હતો. ગોરાઓની ભાંગીતૂટી બોલી એને આવડતી. હતી, પણ એની સાચી આવડત તો દેશવાસીઓનાં કલેજાંમાં ગોરાઓની મહત્તાનું કામણ રેડવામાં રહેલી હતી. આજ માલો લોભાઈ આવ્યો છે એ તો કાણિયાને આખો મુલક સર થઈ ગયા જેટલા સુખની વાત થઈ પડી હતી.
“માલા ગ્રેટેસ્ટ હન્ટર, સર, ઍન્ડ હિઝ વાઈફ ગ્રેટેસ્ટ બ્યૂટી, સર ! (માલા અજોડ શિકારી છે, ને એની બાયડી અમારી આખી કોમમાં સહુથી વધુ રૂપાળી છે.)
એમ કહીને એણે સોદાગરની કૅબિન સુધીનો સીધો રસ્તો માલાને માટે ખુલ્લો કરી આપ્યો.
