આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
માનવતા : ૧૧૫
બહુ જ ધીરે સાદે સુહાસિની બોલી.
ખણખણતા પ્યાલારકાબીના અવાજ ભેગો એક ધીમો – ગૂંગળાતો સાદ સંભળાયો :
'મારી કવિતા !'
કવિ અને કવિપત્ની ચા પી રહ્યાં તે વખતે જમીન ઉપર ફૂલ વેરાયલાં પડ્યાં હતાં.
બહુ જ ધીરે સાદે સુહાસિની બોલી.
ખણખણતા પ્યાલારકાબીના અવાજ ભેગો એક ધીમો – ગૂંગળાતો સાદ સંભળાયો :
'મારી કવિતા !'
કવિ અને કવિપત્ની ચા પી રહ્યાં તે વખતે જમીન ઉપર ફૂલ વેરાયલાં પડ્યાં હતાં.
