'તમે સાથે જ ચાલો ને!'
'મને ઘરમાં પેસવા દેશે તો આવીશ.'
'અરે કોની મગદૂર છે કે તમને ના કહે ?'
'સાહેબ, એટલું જ મારું કામ કરો ને વખતે મારી સાસુ ના પાડે તો એમને એટલું કહેજો કે ચંદા કૂવે બેઠી વાટ ભાળે છે.'
'નહિ, નહિ. કૂવેસૂવે જવું નથી. કહો તો હું તમને ચૉરામાં બેસાડું.' મારું સ્ત્રીસન્માન બહુ ખીલી નીકળ્યું હતું.
'હું તો અહીં જ બેસું છું.' કહી ચંદા એક ઝાડના થડ પાસે બેસી ગઈ.
ત્યાંથી પચાસેક કદમ દૂર એક ઝૂંપડી આવેલી હતી. ઝૂંપડી મૂકીને રસ્તાથી દૂર સો-દોઢસો કદમ જેટલે ચોરો દેખાતો હતો. ઝૂંપડીનાં બારણાં બંધ હતાં. મેં જઈ બારણું ઠોક્યું.
'ઓ બાપરે !' અંદરથી કોઈ સ્ત્રીનો અવાજ સંભળાયો. મે બૂમ પાડી :
'બારણું ખોલો.'
મારા સત્તાદર્શક અવાજનો અંદરથી જવાબ મળ્યો :
'કોણ હશે ?'
'સાહેબ છું.' મેં કહ્યું. અમલદારને બીજાઓ એટલા બધા સાહેબ બનાવી મૂકે છે કે છેવટે તેઓ જાતે પોતે પોતાને સાહેબ તરીકે ઓળખાવતા થઈ જાય છે.
'બાપજી, ઉઘાડું છું.' કહી એક યુવાન ગામડિયાએ બારણું ખોલ્યું અને તે બહાર આવ્યો. તેના મુખ ઉપર એક જાતનું ખાલીપણું દેખાઈ આવતું હતું. તેની આંખમાં નશો હતો. કદાચ ઊંઘની અસર હોય, અગર ચાંદનીમાં એવો ભ્રમ પણ થાય.
'કેમ, સાહેબ, શેા હુકમ?' તેણે પૂછ્યું.
'અરે, તમે માણસ છો કે કોણ છો ?' મેં કડકાઈથી પૂછ્યું.
'માફ કરો, મહેરબાન, પણ અમારો શું ગુનો થયો?'
