'બા સાહેબ ! શરીર તો ધીકી ઊઠ્યું છે!'
'આમ એકદમ શાથી થયું ?'
'હું નવરાવતી હતી ત્યારે મને શરીર જરા ઊનું લાગ્યું હતું.'
‘ત્યારે તેં નવરાવ્યો શું કામ ?'
'મારા મનમાં કે અમસ્તું જ હશે.'
‘જા જા, પથારી પાથરી ભાઈને સુવાડી દે. બરાબર ઓઢાડજે. હું ડૉક્ટરને બોલાવું.'
'પણ બહેન ! મારી નિશાળનું શું ?' નોકરબાઈના હાથમાં ઉંચકાતા કુસુમાયુધે પૂછ્યું.
માતાને આ બાળકની નિયમભક્તિ જોઈ દયા આવી. તે બોલી ઊઠી :
'મોઈ નિશાળ ! આવા તાવમાં જવાય ? જઈને સૂઈ જાઓ, ભાઈ, હું આવું છું હો.'
નોકરબાઈ બાળકને ઊંચકી લઈ ગઈ. માતા બબડી ઊઠી : 'ભાડૂતી માણસો ! એમને શી કાળજી? શરીર ઊંનું હતું ત્યારે નવરાવ્યો જ શું કામ ? પણ નોકરને શું ?'
થોડી વારમાં ભાડૂતી ડૉક્ટર પણ આવી પહોંચ્યા. ભાડૂતી બાઈના હવાલાને બદલી નાખી તે ક્ષણ પૂરતો બાળકનો હવાલો અપરમાએ લીધો. બાળકને તાવ કેમ આવ્યો, ક્યારે આવ્યો વગેરે હકીક્ત તેણે ડૉક્ટરને કહીં. સૂવા મથતા બાળકની આંખના પોપચાં ડૉક્ટરે ખેંચી ઉઘાડ્યાં; તેની બગલમાં થર્મોમીટર ખોસી દીધું બાળકને તેમણે ચતું કર્યું, ઉંધું સુવાડ્યું, અને તેની છાતી, પેટી તથા વાંસામાં તડિંગ ડિંગ આંગળાં ઠોકાયાં. ઊથલાઊથલી પૂરી કરી ડૉક્ટરે દવા લખી આપી; અને જરૂર પડ્યે ફરી બોલાવવાનું ધીરજપૂર્વક સૂચન કરી તેઓ ચાલ્યા ગયા.
બાળકનો તલખાટ વધી ગયો. તેનો દેહ આમતેમ તરફડતો હતા. માતાએ ડોક્ટરને ફરી બોલાવ્યા. બાળકના પિતાને પણ કચેરીમાંથી
