શેઠાણી તેમના રિવાજ મુજબ ધસી આવ્યાં. અને મોટેથી બોલ્યાં :
'આ તો એક ભારે દુઃખ થયું !'
શેઠાણીનાં અગણિત દુઃખોમાં એકાદ વધ્યું તેની શેઠ ઉપર ઝાઝી અસર થઈ નહિ. છતાં કાળજી બતાવતાં તેમણે પૂછ્યું :
'કેમ એવું શું છે?'
'તે તમે જોઈ શકતા નથી? આપણી પ્રિયબાળા હલકાં છોકરાં ભેગી રમે છે. કેટલી ખરાબ અસર થાય?'
'એવાં કોણ હલકાં છોકરાં અહીં છે? નોકરોનાં બાળકો તો આ બાજુ આવતાં જ નથી – તેં ના કરી છે ત્યારથી.'
'આ કુંદન તમારો નોકર નહિ, ખરું ?' શેઠાણીએ મને બેઠેલા જોયો નહિ હોય એમ મેં ધાર્યું – જો કે મારા સરવાળામાં એ વાક્યે ભૂલ પાડી.
'તેનું શું છે અત્યારે?' શેઠના અવાજમાં સંકોચ હતો. વાત લાંબી ન વધારવાનું સૂચન હતું. તેઓ તો જાણતા જ હતા કે હું વાતચીત સંભળાય એટલો પાસે બેઠો હતો.
'તેનું શું છે એમ પૂછો છો? જોતા નથી રાતદહાડો એની છોકરી જોડે પ્રિયબાળા રખડ્યા કરે છે તે ? એમ તો એ તદ્દન બગડી જશે.'
'ઠીક છે. જોઈશું.' કહી શેઠ ઉતાવળા ખંડની બહાર ચાલ્યા ગયા. શેઠાણી તેમની પાછળ ધસ્યાં. હું એકલો પડ્યો.
હું જરૂર નોકરવર્ગમાં હતો. હું શેઠથી પૈસેટકે હલકો હતો; એટલે પ્રતિષ્ઠામાં યે હલકો હતો એ કબૂલ કરું છું. પરંતુ મારી હલકી સ્થિતિ મારી પુત્રીને શેઠની પુત્રી જોડે રમવા માટે અપાત્ર બનાવે એ માનવાની મારી જરા પણ તૈયારી નહોતી. હું શેઠાણીના બોલથી દાઝી ઊઠ્યો. શું એક પ્રામાણિક નોકર અપ્રામાણિક શેઠથી ઊતરતો લેખાય? તેનાં છોકરાં પણ શેઠનાં છોકરાં કરતાં હલકાં મનાય ? એ કયો ન્યાય ? કયાંનો ન્યાય ?