પૃષ્ઠ:Parkamma.pdf/૧૭૪

 અગર તો—

છેલ્લો કટોરો ઝેરનો
આ પી જજો બાપુ !

એનાં કરતાં મનમાં મનમાં એકલા ગવાતું મારું—

મોરલા હો મુંને થોડી ઘડી
તારો આ૫ અષાઢીલો કંઠ !
ખોવાયેલી વાદળીને હું
છેલ્લી વાર સાદ પાડી લઉં.

એ ગીતો જીવનની વિફલતાઓ વચ્ચે વિશેષ આશ્વાસક બની રહેલ છે.

ચૂંદડીની રંગઝાલકો

’ર૭–’ર૮ની આ બે સાલનું શ્રેય આટલેથી સમાપ્ત નથી થતું, સ્વ. દાણીને ખાતે જમા થયેલ બીજું એક મહાઋણ છે, ‘મેઘાણીભાઈ, તમે લોકગીતોનો ગરબા, રાસડા, હાલરડાં વિ. પ્રદેશ ખેડો છો, પણ કાવ્યદૃષ્ટિએ ઘણાં વધુ ચડિયાતાં આપણાં લગ્નગીતોને તો તપાસો.’ આ હતી ભાઈ દાણીની વારંવારની ટકોર, લગ્નગીતોનો પ્રદેશ મારે માટે અણદીઠ હતો. એમાં મને પ્રવેશ કરાવનાર અમૃતલાલ. એમનાં પત્ની જયાબહેને આ ગીત–ભવનનાં બારણાં ઉઘાડી આપ્યાં. સ્વ. દાણી સાચા પડ્યા. જયાબહેન જેમ જેમ ગાતાં ગાયાં—

ધરતીમાં બળ સરજ્યાં બે જણાં
એક ધારતી બીજો આભ
વધાવો આવિયો.

આભે મેહુલા વરસાવિયા
ધરતીએ ઝીલ્યા ભાર-વધાવો

એ પહેલું ગીત;—

દૂધે તે ભરી રે તળાવડી
મોતીડે બાંધી પાળ;