{સ-મ|: પ્રયાણ ત્રીજું||૧૭૩}}
હો રે નાગજી ! તું સરજે કેળ માયલો કોળિયો
હો રે નાગજી ! મું સરજું કેવડારી કાંબડી રે
હો રે નાગજી ! આપેં એકણ થાણે ઊગશાં રે
હો રે નાગજી ! સરજે સરજે વાદળી માયલો શેર રે
હો નાગજી ! મું સરજાં વાદળ માયલી વીજળી રે
હો રે નાગજી ! આપેં એકણ વરસાળે આવશાં રે
હો રે નાગજી ! થેં મોતી મેં લાલ રે
હો રે નાગજી ! એકણ ડોરે પ્રોવીયાં રે
હો રે નાગજી ! થેં ચોખા મેં ડાળ
હો રે નાગજી ! એકજ ભાણે પરસિયાં રે
અર્થ– હો નાગજી ! તને રોકવા ઊઠી ત્યાં તો તડ તડ રેંટીઆનો ત્રાગ તૂટ્યો. પાંચ ટેરવાં [પેરુડાં] પૂણીને ન ઝાલી રાખી શક્યાં.
હો નાગજી ! આ ધોમ તાપ તપે છે. ધરતી ત્રાંબાવરણી બની છે.
એક ઘડી ઘોડો રોક, તો હું તારા પર મારી વાળ-લટોની ને ઘૂંઘટની છાંયડી કરું.
હે નાગજી ! તું સરજાજે દેવળનો દેવ, ને હું સરજાઈશ દેવળની પૂતળી. આપણે બન્ને એક જ મંદિરે ભેળાં રહેશું.
તું સરજાજે હૈયાનો હાર, હું સરજાઈશ એ હારનો મોતી-દોરો. એક જ કંઠે આપણે ઝૂલશું.
તું કેળ-ડોડો, ને હું કેવડાની છડી–એક જ ક્યારામાં આપણે ઊગશું.
તું સરજાજે મોટું વાદળું ને હું બનીશ વીજળી. એક જ વર્ષાઋતુમાં આપણે સંગાથે આવશું.
તું મોતી ને હું માણેક : એક જ દોરે પરોવાશું. તું ચોખા ને હું દાળ, એક જ થાળીમાં પિરસાશું.