ભીને ભીને હો ! બાંધવ મારા પાઘડિયાળો પેચ,
ભીને હો ભીને હો મારી ભાભજ કેરી ચૂંદડી.
ભીને ભીને હો બાંધવા મારા રેશમીઆરી ડાર
ગીગો ને ભીને રે થારો પારણે.
નીપજે નીપજે હો ! બાંધવ મારા, ડેડાળી જુવાર
થારે ને વાયેડાં સાચાં મોતી નીપજે.
(પછી દિયરનું નામ લઇ એનું એ ગીત ગવાય છે.)
અર્થ—હે મારા પિયરવાસી ભાઈ ! કાળી કાળી કાજળના જેવી રેખાઓ ચડી છે, ને તેમાંથી ધોળી ધારનો મે વરસે છે.
( શું કાજળઆંજ્યાં નયણાંની અનુ-કલ્પના ! )
હે મેહુલા ! તું જઈને મારા બાપને ગામ વરસજે, કે જ્યાં મારો માડીજાયો હળ ખેડે છે.
( પતિને દેશ નહિ, પણ ભાઈ ને દેશ !)
હે મારા ભાઈ, ડોડાળી જુવાર વાવજે ને ઢોરા પર નાના કણની બાજરી વાવજો.
હે મારી ભાભી ! એ વાવેતરમાં નીંદામણી કરજો.
હે મારા વીર ! અષાઢા મે ઢળ્યા ને નાળાં નદીઓ ભરાઇ ગયાં.
હે ભાઈ ! તારી પાઘડીના પેચ ભિંજાતા હશે, ભાભીની ચૂંદડી ભિંજાતી હશે.
તારા બાળકના પારણાની રેશમી દોરી ભિંજાતી હશે ને પારણામાં હે ભાઇ, તારો ગગો ભિંજાતો હશે.
આશિષો દઉં છું કે હે ભાઈ ! તારા ખેતરમાં મોટે ડુંડે જુવાર નિપજજો, સાચાં મોતી સમા દાણા પાકજો.
આ મારું મહાગુજરાત-દર્શન છે. ગુજરાત શબ્દ ગૌણ બની રહે
