"અમારી શી ગુંજાશ? તુરત કાઢી મૂકે."
"હું કહું તો?"
"તો મહેરબાની
"પણ તમે મારે પક્ષેથી ખસી જશો નહીં ને?"
"ના;" કહેતા છયે જણાએ એક બીજા સામે જોયું.
"જોજો હો, હું તો એક ઘા ને બે કટકા કરીશ."
"હો".
વળતે દિવસે શેઠિયાઓની મોટર-બોટ ગાજી અને કોઈ કોઈ મોરલા ઊડ્યા. બધા બાબુઓની વચ્ચે ઓફિસમાં જ રતુભાઈએ તાંડવ માંડયું.
"તમે તે શેઠ, અમને શું ઢોર ધારો છો? અમારા પેટમાં ઝેર શા સારુ રેડો છો? અમે બે હજાર માઇલથી આંહીં એક ફક્ત પેટ પૂરવા આવીએ છીએ, અને તમે અમને વિષ જમાડીને છેતરો છો, નજીવા પગાર આપો છો. અને કહો છો કે જમાડીએ છીએ. શું ઝેર જમાડીને અમારી પાસેથી કામ લેવું છે?
"તમને, મિસ્તર!" મારવાડીના ભાગીદાર કાઠિયાવાડી શેઠિયા શામજીભાઈએ શાંતિથી દાઢીને શબ્દો કાઢ્યા: "બોલવાનું ભાન નથી; તમને અમે ભાઇબંધની ભલામણથી રાખ્યા એ જ ખોટું કર્યું.
"ખોટું કર્યું હોય તો ભૂલ સુધારી લ્યો, શેઠિયા. બાકી આવો ખોરાક તો નહીં જ ચાલે."
"તો તમારે શું હુલ્લડ જગાવવું છે?"
"એમ પણ થઈ શકે."
"તમારામાં ગરમી બહુ છે." "એ ગરમીનો ભડકો કરનારું આ તમારું ગાયછાપનું ચોખ્ખું વેજિટેબલ છે અને સસ્તામાં સસ્તા ખરીદાતાં શાકભાજી છે."
"ઘેર શું ખાતા?"
"ઘેર તો મા ધૂળ રાંધીને દેતી તે પણ ખાતા. આંહીં અમારી મા