નથી. શેઠ, આંહીં તો પાણી પાઈને મૂતર જોખી લેનારા તમે છો."
"ભાઈ, આંહીં કાંઇ તમે સાયબી માગો તો અમે ક્યાંથી દઈએ?"
"સાયબી! અરે શેઠ, હું તમને જાણું છું. જેતલસર જંકશને તમે વીશ વર્ષ પર ભજિયાં તળતા હતા. આજે અહીં બે-ત્રણ મિલોના ધણી બન્યા છો. એ કોણે રળી દીધું? તમારી સાહેબી તમને મુબારક ભલે રહી, ફક્ત અમને ઝેર ન જમાડો."
"ઠીક, મને ક્લબમાં એકલા મળજો. બધું ઠીક કરી દેશું."
ત્રણચાર દિવસમાં જ રતુભાઈને શેઠિયાઓએ અમૃતનો સ્વાદ ચખાડ્યો. ધાનની ખરીદીમાં કાંઈક ગોટાળો ઊભો થયો, અને તેમાં રતુભાઈની ભાગીદારીને ભોપાળારૂપે બહાર પાડવામાં આવી. કાઠિયાવાડી શેઠિયા રતુભાઈની ગરદન પર ચડી બેઠા.જેવા રતુભાઇએ સૌની વચ્ચે શેઠને બદનામ કરેલા તેથી સો ગણા કલંકિત રતુભાઇને શેઠે કર્યા. પછી એને પોતાની ઓફિસમાં એકલા લઈ ગયા, અને મારવાડી ભાગીદાર જૌહરમલ શેઠ પાસે હાજર કર્યા.
એક આંખનો ઊંચો મિચકારો મારીને મારવાડી શેઠે કહ્યું, "દેખો મેનેજર, એક દફે ગલતી કબૂલ કર દો, પીછે બસ, હમ યહ મામલા બંધ કર દેંગે."
"શું કબૂલ કરું? તરકટ? એ કરતાં શેઠ, હું છૂટો થવું પસંદ કરીશ."
"તબ તો અચ્છા, પગાર લે જાના.
"લે જાના નહીં, અભી જ દે દો શેઠજી."
"નૈ, ઓફિસ પર આ કે લે જાના."
"સારું.
રતુભાઈ છૂટો થઈને રહેમાન મિલમાં રહ્યો.
