દેવમુદ્રા પ્રકાશી ઊઠી.
વાચાને સ્થાને નહોતું. અધરાતે બેઉ છૂટા પડયા.
“અત્યારે અત્યારે તમે અહીં ?” ચોવીસ વર્ષની કુમારિકા ચમકી ઊઠીઃ “મારા બાપુ જાણશે તો ? ભલા થઈને તમે –"
"હા, હું વિદાય લેવા જ આવેલ છું.” દ્વારમાં આવેલો પુરુષ હાથ જોડીને યાચના કરતો ઊભો રહ્યોઃ “હવે તમારા બાપુને હું નહીં સતાવું.”
કુમારિકા નજીક આવી. પુરુષનું મોં ઉકેલવા લાગીઃ “શું બોલો છો ? શાની વિદાય?”
"હું તમને મારી સાથેના વેવિશાળમાંથી મુક્ત કરવા આવ્યો છું.”
“સાત વર્ષો સુધી વાટ જોયા પછી મારો કશો દોષ ?”
મૂંગા મૂંગા એ પુરુષે માથું હલાવ્યું અને કહ્યું: “મારું દુર્ભાગ્ય.” એની આંખોના ખૂણામાં અક્કેક આંસુ ઝલકી ઊઠયું.
“પણ શા માટે?" કુમારિકાએ પુરુષના હાથ ઝાલ્યા. બેસારીને કહ્યું “હવે મને કહો. મૂંઝવણમાં પડયા છો તમે ? કોઈ નવું લગ્ન ?”
"આજે હું હાંસી સહી શકીશ નહીં. મારું નવું લગ્ન તો હવે મૃત્યુ સાથે જ થઈ શકશે.”
"પણ તમને થયું છે શું ! કેમ આજે ગાંડાં કાઢો છો ?" કુમારિકાએ પુરુષના માથા પર - આખા માથા પર – હાથ ફેરવ્યા.
પુરુષે એના ખોળામાં પોતાનું માથું નાખી દીધું. એનું હૈયું ભેદાતું હોય તેવો અવાજ નીકળ્યો. સ્ત્રીએ એ મોંને ઊંચે લીધું મા એના બાળને પૂછે તેવે સ્વરે પૂછયું: “શું છે આ બધું? કહો, મારા સોગંદ, મને કહો.”
“તને નહિ કહી શકું એવી એ વાત છે. જીવનભર મારે પ્રાયશ્ચિત્ત જ કરવાનું રહેશે. તારો અવતાર મેં બગાડયો છે.”
પુરુષે સ્ત્રીના પગ સુધી માથું લઈ જઈને કપાળ પર એના પગનો સ્પર્શ લીધો. પછી એ ઊભો થયો.
સ્ત્રીએ એના હાથ ઝાલી લીધાઃ સાત વર્ષોમાં કદી નહોતા ઝાલ્યા
