"કેમ ?"
“એને ચા પાતી આવું."
ભાઈઓ આ બહેનની વેવલાઈ ઉપર તિરસ્કારથી હસ્યા. બહેન અંદર ગઈ. ટેબલ પર ચાનો સરંજામ જેમનો તેમ પડ્યો હતો. પુરુષ ટેબલ પર માથું ઢાળીને બેઠો હતો. સાત વર્ષોમાં એક દિવસ પણ એણે એકલાં ચા પીધી નહોતી. રાંધવાનો સમય કોઈક દિવસ આવ્યો હશે ત્યારે ભજિયાંઢોકળાંથી જ ચલાવી લીધું હતું.
સ્ત્રીએ અંદર આવીને આ માવિહોણા નાના બાળક જેવું દ્રશ્ય દીઠું. એ દ્રશ્યમાં અનંત કરુણતા હતી.
બારીમાં ઊભા રહીને એણે ભાઈઓને કહ્યું: “તમે તમારે જાઓ. મારાથી નહિ અવાય.”
"લો આ ચા” એણે પ્યાલો બનાવીને પતિની પાસે ધર્યો.
"તું હજુ નથી ગઈ?”
“શું જાય? તમે રઢિયાળા ચાનો પ્યાલો પણ હાથે બનાવતાં કે'દાડે શીખ્યા છો?”
બેઉ જણાંનાં આંસુ ચાના પ્યાલામાં ટપકવા લાગ્યાં.
'શક્તિવર્ધક ઔષધ-ભંડાર'ના દરવાજા ઉપર પાટિયું ચોડ્યું હતું કે ‘જોઈએ છે ફેરિયાઓ. રૂબરૂ મળો. મળવાનો સમય 11 વાગતાં'.
હજુ નવ જ વાગ્યા હતા. દોઢસો-બસો માણસોની ગિર્દી જમા થઈ ગઈ હતી. ઘરડા હતા, દૂબળા રોગિયાઓ હતા, સ્ત્રીઓ પણ હતી. સહુ કોઈ દરવાજાને મોખરે ઊભવાને માટે ધક્કામુક્ત કરતાં હતાં.
અગિયાર બજે દરવાજા ઊઘડતાં જ કોલાહલ મચી રહ્યો. 'ઔષધભંડાર'નો મેનેજર ઊંચા મેજ ઉપર ચડીને પોકારી ઊઠ્યો: “અમસ્થા અમસ્થાં પાટિયાં નથી ફેરવવાનાં. બોલો, ગોળા ઉરાડતાં કોને આવડે છે?"
"મને આવડે છે, મને આવડે છે.” કહેતો એક જુવાન ધસીને ધક્કામુક્કી કરતો આગળ આવ્યો.
