વચ્ચે વચ્ચે એ અંદરના આઘા ઓરડામાંથી ઊઠતા તાલ-સૂરની સાથે એકતાલ બનીને ખોદકામ કરતો હતો. ખતરીસો કેમ જાણે ધણીનું કામ કરવાને બદલે વધુ ધ્યાન એ ભજનમાં દેતો હતો. ચોરને ચીડ ચડતી હતી. ખતરીસાના ટોચા તાલબંધી પડતા તે એને ગમતું નહોતું. ખતરીસાને શું કાન હતા? ભજનના શબ્દો એ પકડતો હતો? કેમ કહેવાય ? ભજનના શબદ તો આ હતા —
મારું મન મોહ્યું રે શૂરવીર સાધસેં
હાં રે હાં, જેને રુદિયે વસ્યા લાલ ગુંસાઈ
મારા વીરા રે !
હાલો રે ભાવે તમે હુઈ મળો રે.
સાચે દિલે કરોને ઓળખાણું
મારા વીરા રે !
તોળી કહે,
આંખુંના ઉજાગરા તમે કાં કરો ?
નયણે નીરખી નીરખી જુઓ !
મારા વીરા રે !
આંજણુંના આંજ્યા રે ભૂલા કાં ભમો ?
હાથમાં દીવો લઈ કાં પડો કૂવે
મારા વીરા રે !
તોળી કહે,
કાલર ભૂમિમાં મત વાવીએ
અને ખાતર જોઈ જોઈ પોંખીએ
મારા વીરા રે !
જોત્યુંને અજવાળે દાન રૂડાં દીજીએં,
માણેક નમી નમી લીજે
મારા વીરા રે!
