દેખી ગાભરો બન્યો ત્યારથી જ મને ખબર પડી ગઈ છે કે હું હિચકારો છું.”
“તો જાડેજા, હવે ભલાયું કરીલ્યો. ને જેસલજી, રુદન કર્યે શો માલ છે? ઓ મારા ભાઈ, 'થોડાં જીવણાં એ જી!' જીવતર છે.”
“સતી, શું કરું?”
"સાહેબધણીને ભજો.”
"ક્યાં છે તારો એ સાહેબધણી ! હું એને ક્યાં ગોતું?”
તારો મુંને સાહેબ બતાવ તોળી રાણી !
કરી લે ભલાયું; થોડાં જીવણાં રે જેસલજી !
ચાલી આવે જોગીની જમાત જાડેજા !
તેમાં તો સાયબો મારો રાસ રમે જેસલજી !
અવર બાવાને ભગવો ભેખ જાડેજા !
સાયબાને પીતામ્બર પાંભડી જેસલજી !
હરણાં ચરે લખ ચાર જાડેજા !
તેમાં સાયબો મારો એકલસીંગી જેસલજી !
અવર રોઝાંને દો દો શીંગ જાડેજા !
સાયબાને સોનેરી શીંગ જેસલજી !
અવર રોઝાંને ખાવા ઘાસ જાડેજા !
સાયબાને કસ્તૂરી કેવડો જેસલજી !
બોલ્યાં બોલ્યાં તોળાંદે નાર જાડેજા !
સતીએ ગાયો હરિનો ઝૂલડો રે જી !
"જેસલ જાડેજા ! મારો ધણી નથી કોઈ આભની અટારીએ, નથી કોઈ ગેબી જગ્યામાં. જુઓ. આ સાધુડાં અતિથિ આવે તેમાં મારો હરિ છે, આ હરણાં ચરે તેમાંય મારો હરિ છે.”
"હું એને શી રીતે પામું ?”