આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ બાકી છે
૨૩. વિધુર કુરંગ
શશી નીરખતો, અને ગગન મધ્ય ઊંડી કરી; સુદૂર દૃગથી, કુટુંબરત તારલાઓ ફરી; સુધા વરસતી બધે, નહિ જ ભગ્ન હૈયાં પરે, ફરે, તરફડે, ઠરે નહિ જ, દેહ શાથી ધરે!
પ્રિયા પ્રિયતમા ગતા! જગત સર્વ ઝાંખું થયું, ગયું સુખ, ગયું બધું, ન પણ જીવવાનું ગયું; તજી ગઈ વિલાસિની નિજ કુરંગને, શાવને, સૂતો મૃદુલ બાલ તાતચરણે, ન માતા કને!
હતી કઠિન ભૂમિ શૃંગખનને સુંવાળી જરા, ગ્રહેલ રસનાગ્રથી શયન પાસના કાંકરા; દીસે રજકણો શમ્યા સ્ખલિત બાષ્પથી પાસમાં, કરે તદપિ શૈત્યનું હરણ ઉષ્ણ નઃશ્વાસમાં!
નહીં હૃદયની ભણી હૃદય એક હાવાં વળે; નહીં નયનનને ફરી નયન તે પ્રિયાનાં મળે; કુરંગ હતભાગ્યને ભવ અરણ્ય યાત્રા રહી, કર્યાં કરવી એકલાં, વિવશ જીર્ણ અંગો વહી!
