પૃષ્ઠ:Purvalap1.pdf/૯૮

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ બાકી છે

શિશુ સમાન ગુણી સહદેવને, ખબર આ કંઈયે ન કર્યા હતા; અવર સર્વ ગયા નૃપની કને, પરમ દુઃખિત અંતરમાં થતા!

કનિષ્ઠ દ્રૌપદી સાથે પોતાના વાસમાં હતોઃ સતી ખેદ હતી જોતી વદને વધતો જતો!

ત્રિકાલનું જ્ઞાન હતું કુમારને, નજીક આંખે નીરખે થનારનેઃ સ્વપક્ષનો દ્યૂત વિષે પરાજય, વળી દીસે દ્રૌપદીમાનનો ક્ષય!

જાણે બધું, તથાપિ કૈં કહેવાની રજા નહીં! શમાવી ન શકે તેથી મૂંઝાય મનની મહીં.

નહિ શકું હાય! બચાવી કોઈને, અશક્ત જેવો રહું બેસી રોઈને; ખરે! દીસે દુઃખદ શાપ આ મને, નિહાળું છું ભૂત ભવિષ્ય જે કને!

“હા ધિક્! હા ધિક! કૃતઘ્ની હું આમ મૌન ધરી રહઃં આવતું વાદળું દેખી મુખથી ન કશું કહું!”

વિચારતાં નેત્ર જલે ભરાય છે, શરીરનું ચેતન ત્યાં હરાય છે; લઈ જઈને પ્રિય વક્ષની સમી, ગ્રહી કરે મસ્તકથી રહ્યો નમી!