રસતરંગ : ૧૯૫ આજ એ નહિ બચે...અરે, રસ ! તું ભાગી જતા હતા લીલાને લઈને ?...બદમાશ... રસેન્દુ : íહુ છ ! હું કદી ભાગતા જ નથી...અને તેમાં હું કાઈ યુવતીને લઈને તા નહિ જ. રૌદ્ર : હું તમને...નવાંજૂનાં પ્રેમીઓને... પ્રેમીઓના કાળા પડછાયાને બરાબર પિછાનું છું. પ્રમથ : પ્રેમીએ, નવા કે જૂના, બધા ૨ સરખા | એના એ જ ! લાગ આવ્યે સૌંદ શીલ યુવતાન લઈ ભાગી જનારા ! શિવ- ભીલડી અને વિષ્ણુલમાથી એ પરંપરા ચાલી આવે છે... રૌદ્ર : બસ, પ્રમથ ! મારું ત્રીજું નેત્ર ખૂલવાની તૈયારીમાં છે, વચમાં એલીશ તે। તું અને તારું હાસ્ય બળી ભસ્મ થઈ જશે ! પ્રમથ : નહિ, નહિ, નહિ ! જગતના ઝંઝાવાતમાંથી, જ્વાલામાંથી કે જલપ્રલયમાંથી બચાવીને રાખવા સરખું કાંઈ પણ ાય તે તે મારું હાસ્ય ! ક્ષમા કરા, રુદ્ર ભગવાન ! રૌદ્ર : ક્ષમાને પાત્ર આજની ષ્ટિ રહી નથી. આ રસને – રસેન્દુને હું બાળીને ભસ્મ કરી નાખું છું. રસેન્દુ : પણ મારા કાંઈ ગુના ? રૌદ્ર : લીલાને કાં લઈ જતા હતા ? રસેન્દુ : હું લઈ જતા જ ન હતા ! એ જાતે જ આવી...મારી સાથે...મે’ એને સહ૪ વારી છતાં ! પ્રમથ : એમ જ ત્યારે કહે ને કે લીલા જ તેને લઈ આવી ! વ માન યુગમાં સ્ત્રી પણ પ્રેમદારવણી કરી શકે છે! શૃંગાર : વર્તમાન યુગ ? શા માટે ભૂતકાળને ભૂલી જા છે ? મેનકાર્યા. વિશ્વામિત્ર... રૌદ્ર : બસ, બસ, ! [ત્રિશલ ફેરવે છે...જરા ] લીલા ! આશા આરાપ તારું માથે મુકાયા છે? હું સગી
