રસતરંગ : ૧૩૭ પ્રમથ : શિયાળને અંગે વધુ માની લીધેલું ! ઉંદરને એ કાલીનાગ માને છે......... આભાસ : શિયાળને હાંકવા માટે બે પુરુષોની જરૂર હોય ? મેં સંતાઈને જોયું કે આ રસેન્દુમાં સહજ પણ બહાદુરી છે કે નહે. રૌદ્ર : પછી એ બહાદુરી દેખાઈ કે નહિ ? આભાસ : ના રે! લીલાએ જ એક પથરો ફેંકયો અને શિયાળ ભાગી ગયું ! રૌદ્ર : હું જાણતા જ હતા. લીલા ! આવા સારા આભાસને છોડી તુ રસ સાથે કેમ રખડે છે? આભાસ : હું એ જ સમજાવવા માટે આવ્યા. મે લીલાને રાષ્ટ્રી ન હેાત તે અત્યારે કયાંનાં કાં એ બંને ભાગી ગયાં હેત ! લીલા : મને તે રાકી ? મને રોકવાનું સામર્થ્ય કાઈમાં નથી – સારા બ્રહ્માંડભરમાં ! રૌદ્ર : બસ કરી ! લવારે બંધ કર, અને આ પાછી ફર. લીલા : આભાસ સાથે ? નહિ, નહિં. એનામાં વીરત્વ નહિ ! આભાસ સાથે તે છે જ પ્રમથ : પુરુષને–પુરુષની જાતને – વીરત્વ શું કરવું છે ? આભાસ તેા હૈ ક વીરાને ભાડે રાખી શકે એમ છે! વીરેનાં લશ્કરાને ! રાખનારને તે આભાસ : હા હા, જરૂર. રક્ષકા વીરત્વ પણ ભાડે મળે ! આખી દુનિયાના વીરત્વને હું ખરીદી શકું...ભાડે રાખી શકું.…અરે વેચાતુ રસેન્દુ : ( ધીમેથી ) પ્રેમ ભાડે ન મળે ! આભાસ : ( ધીમેધી ) અરે પ્રેમ શુ, પ્રેમના બાપ પણ ભાડે મળે ! લીલા : વીરત્વને પૈસે વટાવતા પુરુષ ગારે નોગે ! રૌદ્ર : મારી આજ્ઞાને પણ વિરોધ ? લીલા : માત્ર એક જ પ્રસગમાં..........
