પુષ્પાની સૃષ્ટિમાં : ૧ કમળ : હા હા, એની આંખ મે મારી પાંદડીમાં સંતાડી છે, અને એના હાથની હથેળી અને પાની પણ... રાજન : તે તે સોંપી દે. કમળ : ટુકડા ટુકડા ધુમ સોંપાય ? [ હસે છે. રાજન બીજા પુષ્પ પાસે જાય છે] રાજન : ગુલાબ! તને ગુલાબ કહુ ? મારી રસભાવના કાં ઢાંકી દીધી? ગુલાબ : એના આખા રંગ મારી પાસે છે, અને એની કુમાશ પણું. ચંપા : હું વાંધો ઉઠાવું છુ., એના રંગ તા મારામાં ભળી ગયા. [ચંપા પાસે જઈને ] રાજન : તારું નામ ? તને ચંપક કહુ છુ ચમેલી અને એની કુમાશતા મારામાં છે, ગુલાબમાં નહિ ! રાજન : તને શું કહીને ખેલાવુ' ? ચમેલી કહુ ? તમે માગરો એ નામ તમને આપીશ. પણ એ સંતાડેલું સૌન્દર્ય મને પાછુ સોંપા ! પારિન્નત : મને તે કાઈ પૂછતું જ નથી ! રાજન : તું કાણુ ? પારિજાત ! તારી સૌરભ મને ખાવાયેલી સુંદરી જરૂર આપશે. તારા સૌરભપુ જમાંથી જ સુંદરી પ્રગટેલી લાગે છે... બકુલ : આવે તેા ખરા લેવા! સુંદરી કાંઈ તારી નથી... રાજન : મીઠી તીખાશભરી બારસલી ! સુંદરીના અંશ તારામાં જરૂર છે! સુંદરી એ માનવીની સમૃદ્ધિ, માનવીનું સૌન્દર્યાં, માનવીની ભાવના! એને સંતાડવી અને પાછુક પુરુષની નિ:- સહાયતા ઉપર હસવું…! પુષ્પાને શાભરશે? કમળ : તું શું એકલેા જ માનવી છે ?–પુરુષ છે? ખીજાને એ ગમતી હાય તા ? રાજન : હું રાજન , સત્તાશીલ છું. માણું તે મેળવી શકું છું..…
