૧૪ : પુષ્પાની સૃષ્ટિમાં ગુલાબ : આ સુંદરી તે। મળતી નથી! રાજન : તમે પુષ્પાએ જ એને ભરમાવી છે. મેાગરા : પૂછી જો એને અમે ભરમાવી હાય તા! રાજન : પણ કાંથી પૂછું? એ છે કયાં? બકુલ : મૂખ! હજી ન સમજ્યા ? જુદાં જુદાં પુષ્પામાં સુંદરી સંતાઈ હોય તે પુષ્પાને ભેગાં કર; આપેાઆપ એમાંથી સુંદરી મળી આવશે ! સુંદરી એટલે સ પુષ્પાનુ મિલન ! સૌંદ ગુચ્છ ! [ રાજન પુષ્પાને ભેગાં કરે છે. સુંદરી પાછળથી આવી તેની આંખ મીંચે છે] રાજન : કાણુ છે ? સુધરી : કાળા કાળા ચાર છે! [ આંખેથી હાથ ખસેડી હસે છે. ] રાજન : હું કચારના તને શાધ્યા કરું છું! સુંદરી ; જીવનભર તું મને અને હું તને શાલ્યાં જ કરીએ... મળીએ – છતાં આપણે મળતાં હાઈએ એવું લાગતું જ નથી. નહિં? રાજન ! એમ કેમ થાય છે? - રાજન : આપણે આ પુષ્પોની સૃષ્ટિમાં જ રહીએ તા ? એ સૃષ્ટિમાં સૌન્દર્ય છે, રમૂજ છે. આનંદ છે! એ સૃષ્ટિને હું મારી બનાવુ. જો આ પુષ્પમાળ1 તારા માટે હું ગૂથુ બનાવું. જો આ પુષ્પમાળ ! તારે માટે હું ગૂંથુ સુંદરી' : તુ’ કેટલાંને તારાં બનાવીશ ? મને તારી બનાવવા મથે છે; હવે પુષ્પષ્ટિને ! રાજન : તું ખાલ્યા કર. મને તારુ' એ બેાલવું ગમે છે... એટલામાં.…… હુ માળા પરાવી લઉં. સુંદરી : લાવ, લાવ, એ મને ખૂબ ગમશે...પુષ્પા જ માનવીનાં સાચાં આભૂષણુ...લાવ...
