૧૬ : પુષ્પાની સૃષ્ટિમાં | માળા રાજનના ગળામાં ભેરવવા જાય છે. વીર : ( ઉગ્રતાથી ) એ નહિ બને ! ક્રાઈને આપી દેવા એ. માળા તને પહેરાવી નથી; તું જાતે પહેર. સુંદરી : હું જાતે પહેરું અને તારી જ આંખનું રમકડું બનું, ખરું ? એ શરતી ભેટ છે. શરતી ભેટ એટલે જ બદલે. નહિ જોઈ- એ તારી માળા ! સુમન, સૌરભ અને સુંદરી વૈચાતાં હું મળે, બદલામાં નહિ મળે, શરામાં હિંમળે ! વેચાતાં મળે એ સુમન નહિ, સૌરભ નહિં, સુંદરી નહિ, સૌ ના એ કાળા પડછાયા ! [ માળા ફેંકી દે છે. ધનપાળ બન્ને માળા ઉઠાવી લે છે ] ધનપાળ ( સ્વગત ) હું બે માળાના માલિક બન્યા...એક પણ માળા ગૂંથ્યા વગર. માટે જ હું ધનપાળ ને? રાજન : અરે ધનપાળ | અમારી માળા તું શા માટે ઉઠાવી લે છે? ધનપાળ : રાજન ! હવે એ તારી માળા કયાંથી ? તે તે સુંદરીને આપી દીધી...હવે એ તારી રહી નહિ. સુરી : મારી તેા છે ને? મને આપેલી માટે... ધનપાળ : લે ! તેં તા ફેંકી દીધી ! હવે ફૅ"કી દીધી પછી માળા તારી ત્યાંથી રહી ? વીર : ભલે અમે માળા આપી દીધી અને સુંદરીએ ફેંકી દીધી. તારુ’ એમાં શું લાગે ? તું કેમ માળાના માલિક થાય છે ? ધનપાળ : તમે માલિક મટી ગયા માટે! ( સ્વગત ) બે મૂર્ખ ની મહેનત ભેગી કરી હુ સાચવું એમાં કાઈને શું ? ( પ્રકાશ ) જુએ, રસ્તે પડેલી ચીજ મે' લીધી – તમારી મટી ગયેલી ચીજ લીધી. હું તા ધૂળમાં રગદેાળાતાં પુષ્પોને લઈ સાચવી ઊભા છું. સુંદરી હા પાડે તો હુ’ બન્ને માળા અને પહેરાવી
