૧૮ : પુષ્પાની સૃષ્ટિમાં ધનપાળ ( ધીમેથી ) રાજન ! હું તારે પડખે છું બરાબર લડી લે. હું ઊભો છું. તને જ જિતાડીશ. [વીર સાંભળી લે છે. ] વીર : જોઉં છું તું ક્રમ રાજનને જિતાડે છે તે ! [ રણવાદ્ય વાગે છે. તૂર સ’ભળાય છે. શથ્વિને થાય છે. રાજન અને વીર યુદ્ધનૃત્ય-યુદ્ધતૈયારી શરૂ કરે છે] ધનપાળ : ( વીર પાસે જઈ ધીમેથી ) હુ… તા રાજનને પટાવતા હતા. ગભરાઈશ નહિ. જરા ઝપટ કરી લે. રાજનને બાજુએ મૂકીશુ’-તું એ જરા જોર બતાવે તે... [ વીર ધનપાળને ધક્કો મારી ખસેડે છે. યુદ્ધ શરૂ થાય છે. ] સુંદરી : ( પાસે આવી ચિંતાથી ) ધનપાળ ! તેં આ શું કર્યું? બને જરૂર ઘવાશે. ધનપાળ : જરૂર જરૂર, ઘવારો...અને મરશે કે મૂર્છત થશે. માત્ર હું જ છુટ્ટો રહીશ, વગર જખમે. ચાલી આવવું છે મારી સાથે ? સુંદરી : ના, હું તો બનશે તે! બન્નેને છેડાવીશ અને જે ઘવારો તેને પાટા બાંધીશ. ધનપાળ : તા સતત સારવારમાં જ રહેવુ પડશે. યુદ્ધ પછી કાઈ- નામાં ફૂલ આપવાની તાકાત જ રહી નહિ હાય. હજી તું કહે તે આ બન્ને માળા તને હુ" પહેરાવી દઉં. ભલે લડતા એ બન્ને ! આપણે ખસી જઈ મેાજ કરીશું ! સુંદરી : મહેનત વગરની માળા મારું ન જોઈએ. કાઈના રુધિરથી ભીજાયલી મેાજ પણ મારે ન જોઈએ. [યુદ્ધ વધે છે. વધારે માણસા ભેગાં થાય છે
