પુષ્પાની સૃષ્ટિમાં ૩૭ પૃથ્વી : જીવન ભયંકર ખરું, પણ માક તા છે જ, નહિ ? તે, પેલાં માનવી આવ્યાં ! શું કરે છે એ આપણે એઈએ...મન ગમે છે. [ સંતાઈ જવા ચંદ્રને ખેંચે છે.] ચંદ્ર : ( સંતાનાં ) પહેલાં એ માનવીને જ બાળી નાખ ! નહિ તા એના ઉત્પાત અને તા બાળરો...સાથે સાથે વિશ્વને ય બળરો ! [ સતાય છે. સુંદરી, ધીર, રાજન, ધર્માનન્દ, ધનપાળ સહુ આવે છે. તાપતૃષાથી વ્યાકુળ હાય છે. ] રાજન : ભૂતાવળ દેખાય છે. વીર : અને એ ભૂતાવળ ગાતી હોય એમ લાગે છે. શું હશે ? ધનપાળ : એ શું ગાય છે? સુંદરી પુષ્પની સષ્ટિને સળગાવી મૂકનાર પુરુષજાતને પુષ્પાનાં પ્રેમની વાચા હિ સમાય. રાજન : કહે, કહે; એ શું ગાય છે? આપણને જરૂર મા જડરો. [પુષ્પાનાં ભૂત અંધકારમાં જાગૃત થઈ ગાય છે કોણે અમારી, સારી દુનિયા સળગાવી ? અંગારે કયારી વાવી... કુમળી કુંજન સંગીત ગુ‘જન, ભાવી. પહેરી રમતગમત ગરગના વાઘા જીવન રહ્યાં ઝુલાવી—અંગારે કચારી વાવી... પરાગની પરખા બહુ ખાલી, શીખવ્યાં હાસ્ય હસાવી, કરમાવુ. ખીલવું ક્રમ સાથે, સવિસ રચાવી—સારી દુનિયા સળગાવી...
