નવલખી વાવ : ૪૭ પૂરી પચ્ચીસી પણ પહોંચતા પછીના પ્રેમ એટલે ધૂમ્રપાન ! વરાળમાં પહેાંચનાં તા હાલવાઈ જાય છે. નથી. અને ...... બાયકા ! અદૃશ્ય અધિષ્ઠાત્રી : મારી વય કેટલી હશે ? મુસાફર : નવા યુગના વિવેકમાં સ્ત્રીની ઉંમર પૃછાય પણ હિંદુ અને કહેવાય પણ નહિ. અદશ્ય અધિષ્ટાત્રી : છતાં કહેવી પડે તો? મારો આગ્રહ છે, સાચુ” કહે. મુસાફર : તા પચીસે આડા આંક. કાઈ પણ સ્ત્રીની વય પચીસથી વધારે કહીએ તેા નાયબંને વાર' ઊભાં થાય...અને... આપ તે અદૃશ્ય રહીને વાત કરા છે. જરા નજરે પડ્યા તા હું અંદાજ પણ કરી જોઉં ! અદસ્ય અધિષ્ઠાત્રી : કંઠ ઉપરથી વય ન પરખાય ? મુસાફર : કદાચ ભૂલ થાય. કંઠ ઉપરથી તે આપની વય વીસ વર્ષથી વધારે ન જ હેાય. અદસ્ય અધિષ્ઠાત્રી : મારી ઉંમર કહુ"? ખીશ તા નિહ ને ? . મુસાફર : આપ પ્રગટ થાએ અને...પછી... હું કહી આપું. બનતાં સુધી ભૂલ કરતા નથી......સ્ત્રીઓની વયપરખમાં, અદશ્ય અધિષ્ઠાત્રી : એમ ? જો ! આંખ મીૌંચીશ નહિ, ઙે ! અધિષ્ઠાત્રી : અત્યાર [ સહજ વાઘો અને ઝાંઝર વાગે છે. પ્રાચીન વૈશિવભૂષિત એક યુવતી – વાવની અધિષ્ઠાત્રી દૈવી પ્રગટ થાય છે. ] સુધી હું તારા શ્રવણને પ્રત્યક્ષ હતી: હવ તારી દષ્ટિને પણ હું પ્રત્યક્ષ થાઉં છું.. કહે, હવે .. દેખાઉં છું ? મુસાફર : આપ ખરેખર દેખા છે; સાથે માર્ છે. આપને સમજી ઓળખી ન શકે તો આશ્રય પણ વધે આપ માફ કરો.
